دعا برای رفع استرس

دعا برای رفع استرس : اما ظاهراً او را در نوشتن یادداشت یا بیانیه ای برای رساندن پیامی یا تصحیح اشتباهی در بر می گرفت. بنابراین، پدر براون، با گستاخی ملایمی که به همان اندازه در کاخ باکینگهام نشان می داد، درخواست کرد که اتاق و مواد نوشتاری در اختیار او قرار دهند. آقای اهرم دو نیم شد. او مرد مهربانی بود و همچنین تقلید بد از مهربانی داشت، از هر سختی و صحنه ای بیزار بود. در همان زمان، حضور یک غریبه غیرمعمول در هتل او در آن شب مانند یک ذره خاک روی چیزی بود که تازه تمیز شده بود.

دعا هرگز در هتل ورنون هیچ مرزی یا اتاقی وجود نداشت، نه مردمی که در سالن منتظر بودند، نه مشتریانی که تصادفاً وارد می شدند. پانزده گارسون بودند. دوازده مهمان بودند. پیدا کردن یک مهمان جدید در آن شب در هتل به همان اندازه شگفت‌انگیز است که پیدا کردن برادر جدیدی که در خانواده خود صبحانه یا چای می‌خورد. علاوه بر این، ظاهر کشیش درجه دو و لباس هایش گل آلود بود. یک نگاه اجمالی به او از دور ممکن است باعث ایجاد بحران در باشگاه شود. آقای اهرم بالاخره به طرحی دست زد تا این رسوایی را بپوشاند، زیرا ممکن است این رسوایی را محو نکند.

دعا برای رفع استرس

دعا برای رفع استرس : یکی از پیشخدمت ها، ایتالیایی، بعد از ظهر آن روز دچار سکته فلج شده بود. و کارفرمای یهودی او که اندکی از چنین خرافاتی شگفت زده شده بود، موافقت کرده بود که نزدیکترین کشیش پاپ را بفرستد. آنچه پیشخدمت به پدر براون اعتراف کرد، به این دلیل عالی که آن روحانی آن را برای خود نگه داشت، نگران نیستیم.

وقتی وارد هتل ورنون می‌شوید (همانطور که هرگز نخواهید کرد)، از یک گذرگاه کوتاه که با چند عکس تیره‌آمیز اما مهم تزئین شده است می‌گذرید و به دهلیز و سالن اصلی می‌رسید که در سمت راست شما به گذرگاه‌هایی منتهی به اتاق‌های عمومی باز می‌شود. در سمت چپ خود به یک پاساژ مشابه که به آشپزخانه ها و دفاتر هتل اشاره می کند. بلافاصله در دست چپ شما گوشه ای از یک دفتر شیشه ای است که بر روی سالن قرار دارد – خانه ای در یک خانه، به اصطلاح، مانند بار هتل قدیمی که احتمالا زمانی جای آن را اشغال کرده بود.

در این دفتر نماینده مالک نشسته بود (هیچ کس در این مکان هرگز شخصاً ظاهر نمی شد اگر بتواند کمک کند) و درست آن سوی دفتر، در راه اتاق خدمتکاران، رخت کن آقایان بود، آخرین مرز حوزه آقایان اما بین دفتر و اتاق رخت، یک اتاق خصوصی کوچک بدون خروجی دیگری بود که گاهی اوقات توسط مالک برای امور ظریف و مهم استفاده می شد.

مانند قرض دادن هزار پوند به دوک یا امتناع از قرض دادن شش پنی به او. این نشان از تساهل باشکوه آقای اهرم است که اجازه داد این مکان مقدس برای حدود نیم ساعت توسط یک کشیش صرف هتک حرمت شود و روی یک تکه کاغذ خط بکشد. داستانی که پدر براون در حال نوشتن آن بود به احتمال زیاد داستانی بسیار بهتر از این داستان بود، فقط هرگز معلوم نخواهد شد.

دعا برای رفع استرس : من فقط می توانم بگویم که تقریباً به همین اندازه طولانی بود و دو یا سه پاراگراف آخر آن کمترین هیجان و جذب را داشتند. زیرا زمانی که او به اینها رسید بود که کشیش کمی شروع کرد تا اجازه دهد افکارش سرگردان شوند و حواس حیوانی اش که معمولاً مشتاق بودند بیدار شوند. زمان تاریکی و شام در حال نزدیک شدن بود. اتاق کوچک فراموش شده خودش بدون نور بود.

و شاید تاریکی تجمع، همانطور که گاهی اتفاق می افتد، حس صدا را تیز می کرد. همانطور که پدر براون آخرین و کم اهمیت ترین بخش سندش را می نوشت، خودش را گرفتار نوشتن با ریتم صدای مکرر بیرون کرد، درست همانطور که گاهی اوقات به آهنگ قطار راه آهن فکر می کنیم. وقتی از آن چیز آگاه شد، متوجه شد که چه چیزی بود: فقط تکه پاهای معمولی که از در رد می شد.

که در یک هتل خیلی بعید نبود. با این وجود، او به سقف تاریک خیره شد و به صدا گوش داد. بعد از اینکه چند ثانیه رویایی گوش کرد، از جایش بلند شد و سرش را کمی به یک طرف انداخت و با دقت گوش داد. سپس دوباره نشست و پیشانی خود را در دستانش فرو برد، اکنون نه تنها گوش می دهد، بلکه گوش می دهد و همچنین فکر می کند. صدای قدم های بیرون در هر لحظه به گونه ای بود که در هر هتلی می توان شنید.

و با این حال، در مجموع، چیز بسیار عجیبی در مورد آنها وجود داشت. هیچ قدم دیگری نبود. همیشه خانه‌ای بسیار ساکت بود، زیرا چند مهمان آشنا به یکباره به آپارتمان‌های خودشان می‌رفتند و به پیشخدمت‌های آموزش‌دیده گفته می‌شد که تقریباً نامرئی هستند تا زمانی که تحت تعقیب قرار گیرند. نمی توان جایی را تصور کرد که دلیل کمتری برای درک چیزهای نامنظم وجود داشته باشد. اما این ردپاها آنقدر عجیب بود که نمی شد.

تصمیم گرفت آنها را منظم یا نامنظم بنامد. پدر براون با انگشتش روی لبه میز آنها را دنبال کرد، مثل مردی که سعی می کند آهنگی را روی پیانو یاد بگیرد. اول، هجوم طولانی از گام های کوچک سریع، مانند یک مرد سبک که ممکن است در مسابقه پیاده روی برنده شود، آمد. در یک نقطه معین ایستادند و به نوعی مهر و موم آهسته و نوسانی تغییر کردند که تعداد آنها یک چهارم پله ها نبود.

اما تقریباً همان زمان را اشغال کردند. لحظه‌ای که آخرین تمبر پژواک از بین می‌رفت، دوباره دویدن یا موج نور، پاهای شتاب‌زده و سپس دوباره صدای تند پیاده‌روی سنگین‌تر می‌آمد. مطمئناً همان جفت چکمه‌ها بود، تا حدی به این دلیل که (همانطور که گفته شد) چکمه‌های دیگری در اطراف وجود نداشت، و تا حدودی به این دلیل که یک جفت کوچک اما غیرقابل انکار در آنها وجود داشت.

دعا برای رفع استرس : پدر براون از آن جور سرهایی برخوردار بود که نمی توانست از سوال پرسیدن خودداری کند. و در مورد این سؤال ظاهراً پیش پاافتاده تقریباً سرش از هم جدا شد. او مردانی را دیده بود که می دوند تا بپرند. او مردانی را دیده بود که برای سر خوردن می دوند.

اما چرا انسان باید بدود تا راه برود؟ یا باز هم چرا باید راه برود تا بدود؟ با این حال، هیچ توصیف دیگری نمی تواند مزخرفات این جفت پا نامرئی را پوشش دهد.