دعا برای دفع بلا و گرفتاری

دعا برای دفع بلا و گرفتاری : بلکه به چیزهایی تعلق داشته باشند که دوست دارند». از این رو، به نظر می رسد که عبادت بیشتر یک عمل خیریه باشد در واقع از طریق صدقه است که انسان خود را به خدا می‌سپارد و با پیوند روحی به او می‌چسبد. اما اینکه انسان خود را به خدا بسپارد و به عبادت الهی مشغول شود، مستقیماً ناشی از فضیلت دین است، هر چند غیرمستقیم از فضیلت صدقه است که اصل فضیلت دین است. باز هم صدقه بر فضیلت دین مقدم است. اما ظاهراً عبادت مقدم بر صدقه است.

دعا زیرا صدقه در کتاب مقدس با آتش، و فداکاری با چربی قربانی ها – موادی که آتش از آن تغذیه می کند – نشان داده شده است. در نتیجه عبادت از فضیلت دین نیست. اما در حالی که چربی بدن توسط گرمای طبیعی گوارشی تولید می شود، این طبیعی غذای خود را در همان چربی می یابد. به همین ترتیب، انفاق، هم موجب فداکاری می‌شود.

دعا برای دفع بلا و گرفتاری

دعا برای دفع بلا و گرفتاری : اما برخی معتقدند که عبادت از فضیلت دین نیست، بنابراین: عبادت یعنی اینکه انسان خود را به خدا بسپارد. اما این به فضیلت صدقه تعلق دارد، زیرا، همان طور که اس. دنیس می گوید : «عشق الهی باعث وجد می شود، زیرا اجازه نمی دهد کسانی که دوست دارند دیگر به خودشان تعلق داشته باشند.

زیرا با عشق است که انسان برای خدمت به دوستش سریع می‌شود – و در عین حال صدقه از فداکاری تغذیه می‌شود. همانطور که همه دوستی ها با انجام کارهای دوستانه و با تعمق در آنها حفظ و افزایش می یابد. آخر اینکه انسان به خاطر دین تنها به خدا روی می آورد. اما عبادت شامل مردان نیز می شود. به عنوان مثال، گفته می شود که مردم به برخی از مقدسین وقف دارند، و خدمتکاران گفته می شود که وقف اربابان خود هستند، همانطور که اس. لئو در مورد یهودیان می گوید.

علت ظاهری و اصلی عبادت، خود خداست. بنابر این اس. آمبروز می‌گوید : «خداوند کسانی را که می‌خواهد دعوت می‌کند، و هر که را می‌خواهد دیندار کند، دین می‌کند؛ و اگر می‌خواست، سامریان را به جای عبادت، عابد می‌گرداند». اما علت ذاتی فداکاری از سوی ما مراقبه یا تفکر است. زیرا همانطور که گفتیم عبادت یک عمل خاص از اراده است که به موجب آن انسان خود را بی درنگ به عبادت الهی می سپارد. با این حال، همه اعمال اراده از روی ملاحظات ناشی می شوند، زیرا هدف اراده به خوبی درک می شود.

دعا برای دفع بلا و گرفتاری : آگوستین می گوید بنابراین، مراقبه باید علت عبادت باشد، زیرا از مراقبه است که انسان تصور می کند خود را به خدا بسپارد. و دو ملاحظه انسان را به این امر سوق می دهد: یکی توجه به خیر الهی و فواید اوست، از این جمله زبور سرا می گوید: اما برای من خوب است که به خدای خود بچسبم و به خداوند امیدوار باشم. و این توجه، محبت را به وجود می آورد که علت تقریبی ارادت است. و دوم توجه انسان به عیوب خود است که او را وادار به تکیه بر خدا می کند.

طبق این جمله: چشمانم را به کوه ها بلند کرده ام، از آنجا کمک به من خواهد رسید. یاری من از جانب پروردگاری است که آسمان و زمین را آفرید. این ملاحظۀ اخیر، هر فرضی را که با تکیه دادن او به خود، مانع از تسلیم شدن انسان به خدا می شود، حذف می کند.