نوشتن دعا برای گشایش کار

نوشتن دعا برای گشایش کار با وجود نامنظمی زیاد زمین، دسترسی به این مزارع در بیشتر موارد آسان بود. در واقع همه ما به او نصیحت و کمک خود را داشتیم تا به این هدف برسیم. او یک مسیر را کاملاً دور دره طی کرده بود و شاخه های مختلفی از آن از محیط به مرکز منتهی می شد.

دعا او از ناهموارترین نقاط مزیت هایی گرفته بود، و راه رفتن همسطح را با نابرابری های خاک، و درختانی که با گونه های کشت شده وحشی رشد می کنند، در اتحادی هماهنگ در هم آمیخته بود. او با آن مقدار بی‌شمار سنگریزه‌های بزرگی که اکنون این مسیرها را مسدود کرده و روی بیشتر زمین این جزیره پراکنده شده‌اند، تپه‌های هرمی شکل را این‌جا و آنجا تشکیل داد، که در پایه‌شان قالب ریخت و بوته‌های رز، حصار گل باربادو و درختچه‌های دیگری که عاشق بالا رفتن از صخره‌ها هستند، کاشت. در مدت کوتاهی، انبوه سنگ‌های تیره و بی‌شکلی که او ساخته بود، با سبزه‌ها یا با رنگ‌های درخشان زیباترین گل‌ها پوشانده شد.

فرورفتگی‌های توخالی در مرزهای نهرها که تحت سایه شاخه‌های آویزان درختان مسن قرار گرفته‌اند، غارهای روستایی را تشکیل می‌دهند که در برابر اشعه‌های خورشید نفوذناپذیرند، که در آن می‌توانید در طول گرمای نیمه روز از خنکی با طراوت لذت ببرید. یکی از مسیرها به دسته ای از درختان جنگلی منتهی می شد، که در مرکز آن، در پناه باد، درختی میوه یافتید که مملو از محصول بود. اینجا مزرعه ذرت بود. آنجا، یک باغ میوه؛ از یک خیابان منظره ای از کلبه ها داشتید.

نوشتن دعا برای گشایش کار

از دیگری، از قله غیرقابل دسترس کوه. در زیر یک ستون پر از درختان صمغی که با لیانا در هم تنیده شده بودند، هیچ چیز قابل درک نبود: در حالی که نقطه صخره مجاور، که از کوه بیرون می‌آمد، منظره‌ای از کل محوطه و اقیانوس دوردست را فرا می‌گرفت، جایی که گهگاه می‌توانستیم بادبان دوردست را از اروپا یا آن‌جا تشخیص دهیم. بر روی این صخره، این دو خانواده اغلب در شب ملاقات می کردند و در سکوت از طراوت گل ها، زمزمه های ملایم فواره و آخرین هارمونی های ترکیب شده از نور و سایه لذت می بردند.

نوشتن دعا برای گشایش کار هیچ چیز نمی تواند جذاب تر از نام هایی باشد که بر برخی از خلوتگاه های لذت بخش این هزارتو گذاشته شده است. صخره‌ای که من از آن صحبت می‌کنم، از آنجا که آنها می‌توانستند رویکرد من را از فاصله قابل توجهی تشخیص دهند، کشف دوستی نام داشت. پل و ویرجینیا با کاشت بامبو در آن نقطه خود را سرگرم کرده بودند. و هر گاه مرا دیدند که می آیم، دستمال سفید کوچکی را برای نشان دادن در نزدیکی من برافراشتند، همانطور که پرچمی را در کوه همسایه با مشاهده کشتی در دریا دیده بودند. ایده حک کردن کتیبه ای روی ساقه این نی به ذهنم خطور کرد.

زیرا هرگز در طول سفرهایم چیزی مانند لذت دیدن یک مجسمه یا دیگر آثار هنری باستانی را تجربه نکردم، مانند خواندن یک کتیبه خوش خط. به نظرم گویی صدای انسانی از سنگ بیرون می‌آید و پس از گذشت زمان به گوش می‌رسد و در میان بیابان به انسان خطاب می‌کند که او تنها نیست و انسان‌های دیگر در همان نقطه احساس کرده‌اند و فکر کرده‌اند و مانند او رنج کشیده‌اند. اگر کتیبه متعلق به قوم باستانی است که دیگر وجود ندارد، روح را در فضای بیکران هدایت می کند و با نشان دادن این که اندیشه ای از ویرانه های یک امپراتوری جان سالم به در برده است، آگاهی از جاودانگی آن را تقویت می کند.

ظرافت عاطفه این خانواده های شاد در همه چیز اطرافشان نمایان بود. آنها لطیف ترین نام ها را به اشیاء در ظاهر بی تفاوت ترین نام ها می دادند. مرزی از درختان پرتقال، چنار و رز-سیب، که دور یک شمشیر سبز کاشته شده بود، جایی که ویرجینیا و پل گاهی می رقصیدند، نام کنکورد را دریافت کرد. درختی کهنسال که در زیر سایه آن مادام د لا تور و مارگارت از بدبختی های خود استفاده می کردند، محل دفن اشک ها نامیده می شد. آنها نام بریتانی و نرماندی را در دو زمین کوچک که در آن ذرت، توت فرنگی و نخود کاشته بودند، قرار دادند.

دومینگو و مری که می‌خواستند به تقلید از معشوقه‌هایشان، آنگولا و فولوپونت، محل تولدشان در آفریقا را به یاد بیاورند، این نام‌ها را به مزارع کوچکی که در آن علف‌ها کاشته می‌شد و سبدهای خود را با آن می‌بافند و در آن‌جا درختی کاشته بودند، گذاشتند. از این رو، این خانواده های تبعیدی با پرورش محصولات اقلیم خود، توهمات عزیزی را که ما را به سرزمین مادری مان گره می زند، گرامی می داشتند و حسرتشان را در سرزمین بیگانه کم می کردند.

افسوس! من این درختان، این چشمه‌ها، این انبوه سنگ‌ها را دیده‌ام، که اکنون به‌طور کامل واژگون شده‌اند، – که اکنون، مانند دشت‌های متروک یونان، چیزی جز انبوهی از ویرانه‌ها و خاطرات تأثیرگذار را نشان نمی‌دهند، اما همه آنها با نام‌های جذاب بسیاری که بدین‌سان به آن‌ها بخشیده شده، زنده شده‌اند!

اما شاید لذت بخش ترین نقطه این محوطه جایی بود که به آن محل استراحت ویرجینیا می گفتند. در پای صخره‌ای که نام کشف دوستی را یدک می‌کشد، شکاف کوچکی وجود دارد که از آنجا فواره‌ای بیرون می‌آید و در نزدیکی سرچشمه آن، نقطه‌ای کوچک از خاک باتلاقی در وسط یک مزرعه با علف‌های غنی ایجاد می‌کند. در زمان تولد پل، من یک کاکائو هندی به مارگارت هدیه داده بودم که به من داده شده بود، و او آن را در مرز این زمین بادی کاشته بود، تا شاید روزی این درخت به نشانه دوران تولد پسرش باشد. مادام د لا تور در بدو تولد ویرجینیا کاکائو دیگری با همین منظره کاشت. این آجیل دو درخت کاکائو تولید کرد که تنها رکوردهای این دو خانواده را تشکیل داد.

یکی درخت پل و دیگری درخت ویرجینیا نام داشت. رشد آنها به همان نسبت رشد دو جوان بود، نه دقیقاً برابر: اما آنها در پایان دوازده سال از پشت بام کلبه ها بلند شدند. قبلاً ساقه های لطیف آنها در هم تنیده شده بود و دسته هایی از کاکائوهای جوان از آنها بر روی حوض فواره آویزان بودند. به استثنای این دو درخت، این گوشه صخره همانطور که توسط طبیعت تزئین شده بود، باقی ماند.

نوشتن دعا برای گشایش کار در کناره های بریده بریده و مرطوب آن، گیاهان پهن موی دخترانه با ستاره های سبز و تیره خود می درخشیدند. و توده‌هایی از زبان حواس با برگ‌های موجی، که مانند نوارهای بلند سبز ارغوانی آویزان شده بودند، روی باد شناور بودند. در نزدیکی آن زنجیره ای از گل ماداگاسکار رشد کرد که گل های آن شبیه گل آبشش قرمز است. و فلفل دلمه‌ای غلاف بلند که رگ‌های آن به رنگ خون است و از مرجان درخشان‌تر است.

در نزدیکی آنها، مرهم گیاهی با برگ های قلبی شکل و ریحان شیرین که بوی میخک دارد، لذیذترین عطرها را بیرون می داد. از سمت پرتگاه کوه، لیاناهای برازنده آویزان شده بودند، مانند پارچه های شناور، که سایبان های باشکوهی از سبزه را بر روی صخره ها تشکیل می دادند. پرندگان دریایی که از سکون این خلوتگاه ها مجذوب شده بودند، برای گذراندن شب به اینجا متوسل شدند. در ساعت غروب خورشید، می‌توانستیم پیچ و خم را در ساحل دریا درک کنیم. پرنده ناوچه در ارتفاعات بالا آماده شده است. و پرنده سفید گرمسیری که با ستاره روز خلوت های اقیانوس هند را رها می کند. ویرجینیا از استراحت در مرز این فواره که با شکوه وحشی و عالی تزئین شده بود، لذت برد.

او اغلب برای شستن کتانی خانواده زیر سایه دو درخت کاکائو به آنجا می رفت و در آنجا نیز گاهی بزهای خود را به چرا می برد. وقتی داشت از شیر آنها پنیر درست می کرد، دوست داشت آنها را ببیند که روی سرخس موی دوشیزه ای که لبه های شیب دار صخره را پوشانده بود و از یکی از قرنیزهای آن آویزان شده بود، نگاه می کردند، مانند یک پایه. پل، با مشاهده اینکه ویرجینیا به این مکان علاقه مند است، از جنگل همسایه، انواع زیادی از لانه های پرندگان را به آنجا آورد. پرندگان پیر به دنبال بچه های خود، به زودی خود را در این مستعمره جدید تثبیت کردند.

نوشتن دعا برای گشایش کار ویرجینیا در زمان‌های مشخص شده، دانه‌های برنج، ارزن و ذرت را در میان آنها توزیع می‌کرد. به محض ظهور او، مرغ سیاه سوت، پرنده آمادوید، که نت آن بسیار ملایم است، کاردینال، با پرهای شعله ای رنگش، بوته های خود را رها کرد. پاروکت سبز رنگ زمردی که از نخل های همسایه فرود آمده بود، کبک در امتداد علف ها می دوید.