دعانویس مجرب در خراسان رضوی

دعانویس مجرب در خراسان رضوی خوشحال می‌شوم که با ما باشی. واقعاً، ما این کار را می‌کردیم. مادربزرگ، دختر خوش‌خلقی بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود. می‌گوید امتحانش می‌کند؛ اما فقط به یک شرط. آن هم یک نوشیدنی الکلی. اگر قرار انواع دعا است به همه دوستان خوبش در پانسیون بازیگران شیک بدهد، فکر می‌کند باید این کار را در یک شام خداحافظی در شلوغ‌ترین جای شهر انجام دهد. وینسنت ناله می‌کند؛ اما او مجبور است تسلیم شود. و این اتفاقی است که چند شب پیش افتاد که حدود بیست و چهار نفر از افراد آزادی‌خواه از اپتیت رو آمدند و از بشقاب‌های طلایی شری غذا خوردند.

دعا آنقدر که پیشخدمت‌ها از تماشای آنها از شدت ضعف زانو زدند. دیروز به او گفتم: «وینسنت، هنوز هم پیرزن گروه را رهبری می‌کند؟» او می‌گوید: «او بهترین دعا نویس هست، و شگفت‌انگیز است که چقدر جوان شده است.» من می‌گویم: «نیویورک جای خیلی خوبی برای مادربزرگ‌های جوان است، مخصوصاً اطراف منطقه‌ی رد اینک.» ۶۷ فصل پنجم شانس کمی برای دلنسی وجود دارد خب، دوباره حالم گرفته شده. ماجرا این‌طوری اتفاق افتاد: داشتم آماده می‌شدم، یک ظهر دیگر، که با عجله از گوشه‌ی خیابان رد شوم و بشقاب هِسِ روی پیشخوان ناهار را که با جعفری و یک تخم‌مرغ تزئین شده بود.

خراب کنم که دوک بوردن به من زنگ زد و گفت می‌خواهد به بدترین شکل ممکن من را ببیند. «خب،» گفتم، «استودیو هنوز اینجا توی خیابون چهل و دومه، و اگه چشمات ضعیف نشده باشه…» «اوه، کوتاهش کن، نمی‌تونی، شورتی؟» او می‌گوید. «این خیلی مهمه. بیا بالا، نه؟» «بستگی داره. جای خاصی رو می‌خوای؟» «البته.» می‌گوید. «اینجا در باشگاه. قرار است نیم ساعت دیگر چیک سامرز را اینجا ببینم. با هم ناهار می‌خوریم و…» «من موافقم.» من چیک را نمی‌شناسم؛ اما من اهل مخلوط کردن هستم و از هر چیزی در صف غذا به جز تخم مرغ سرد حمایت می‌کنم.

دعانویس مجرب در خراسان رضوی

میوه مرغ سرد را بخراش، من با تو موافقم. در مورد دوک چیزی میدونی، نه؟ چیز زیادی نیست. ۶۸باید بگم. اون فقط یکی از این پلیس‌های گنده، خوش‌قیافه و پرخوره که به پلیس‌های راهنمایی و رانندگی سواره کمک می‌کنن تا خیابون پنجم رو از بقیه خیابون‌های اصلی متمایز کنن. اون هیچ کار خوب یا بدی خاصی انجام نمیده. با این حال، دوک به اندازه کافی عقل داره که هر از گاهی فکر کنه می‌خواد یه کار مفید انجام بده، و تنها چیزی که از این تماس اضطراریش می‌تونم برداشت کنم اینه که این یه فکر جدیده. جواب هم همین است.

او شروع به تعریف کردن ماجرا می‌کند در حالی که سرپیشخدمت ما را به سمت میزی در گوشه هدایت می‌کند. اوه، بله، او حالا دارد با جدیت تمام کارش را شروع می‌کند، می‌دانید، – کلی دفتر کار، اسمش روی سربرگ نامه‌ها، و از این جور چیزها، خدای من! همه این‌ها یعنی آقای چیک سامرز، که در سال ۲۰۰۵، زمانی که دوک داشت بلوف دانشگاهی‌اش را در گلد کوست می‌زد، کوارتربک ستاره‌ای بود، او را وارد یک طرح رونق زمین در جنوب جرسی کرده است. چند نفر دیگر، از دوستان چیک، هم در این طرح هستند. همه آنها هم آدم‌های خوبی هستند و در برنامه‌ریزی کارها فوق‌العاده باهوشند. البته خود چیک هم آدم بی‌عرضه‌ای است. او بود که اصرار داشت دوک خزانه‌دار باشد.

دوک می‌گوید: «و در واقع، تقریباً تمام کاری که باید انجام دهم این است که هفته‌ای یک یا دو بار به اینجا بیایم و چند چک امضا کنم.» می‌گویم: «فهمیدم. گذاشتند تو پولش را بدهی، نه؟» دوک می‌گوید: «بله، بله. من تنها کسی هستم که ۶۹کی می‌تونه، می‌دونی؟ اما خیلی به قضاوت من هم بستگی دارن. مثلاً، این معامله‌ی جدید رو در نظر بگیر؛ همه‌ش به من واگذار شده. صد و هجده هکتار زمین هست، و ما حتی یه فوت هم نمی‌خریم مگر اینکه من بگم. اینجاست که تو وارد می‌شی، کوچولو. «اوه، مگه نه؟» گفتم. دوک ادامه می‌دهد: «ببینید، قرار است قبل از انقضای مهلت انتخاب، که پس‌فردا خواهد بود، آن را بررسی کنم و تصمیم بگیرم. واقعیت این است که من رفتن به آنجا را به تعویق انداخته‌ام.

و حالا متوجه شده‌ام که یک مهمانی زمستانی در خانه‌ام در لنوکس دارم، و… خب، می‌بینید که در چه مخمصه‌ای هستم.» «حتماً!» گفتم. «می‌خوای من جای تو تو لنوکس کار کنم؟» دوک می‌گوید: «ای وای، بگیرش، نه! می‌خوام بری پایین و اون زمین رو برام ببینی.» «ها!» گفتم. «چیزی که من در مورد املاک و مستغلات می‌دانم این را…» دوک می‌گوید: «اوه، اشکالی ندارد. فقط بحث سر شکل و شمایل است. پسرها می‌گویند که آن را می‌خواهند، و من به هر حال آن را برایشان می‌خرم؛ اما برای اینکه همه چیز درست و حسابی پیش برود، یا باید خودم زمین را ببینم، یا نماینده شخصی‌ام آن را بررسی کند. فهمیدید؟» «دوک،» گفتم، «تو یه ناپلئونِ املاکِ معمولی هستی. باورم نمی‌انجام جادو و دعا انجام جادو و دعا شد که این تو باشی.»۷۰ او می‌گوید: «می‌دانم. واقعاً از خودم تعجب می‌کنم.» بعد توضیح می‌دهد.

که چطور به فکر فرستادن من افتاده، و خیلی عادی می‌خواهد بداند که آیا چند صد دلار و هزینه برای خراب کردن دو روز از وقت ارزشمند من مناسب انواع دعا است یا نه. از کجا می‌توانستم بفهمم که چقدر ضرر می‌کنم؟ اما گفتم که ریسک می‌کنم. سپس چیک از راه می‌رسد و آنها شروع به صحبت در مورد جزئیات این شهر جدید ییلاقی می‌کنند که قرار است در سمت جرسی ساخته شود. چیک می‌گوید: «بهت می‌گم، از همون اول برنده می‌شی. خب، هر مزیتی که هر کسی آرزوش رو داشته باشه اینجا بهترین دعا نویس هست – نسیم اقیانوسی آمیخته با زفیرهای معطر کاج، مناظر باشکوه و راه‌آهنی که درست از وسط ملک می‌گذره! الان نزدیک‌ترین ایستگاه، کَلَم کریک هست.

اما ما یکی از ایستگاه‌های خودمون رو خواهیم داشت، با یه اسم جدید. کَلَم کریک! اه! پاینمیر به نظرت چطوره؟» دوک آنقدر هیجان‌زده می‌شود که سیگارش را روشن می‌کند و می‌گوید: «کاملاً عالی، خدای من!» «کوچولو، باید همین پایین دنبالم بیایی. نمی‌شود به محض اینکه قهوه‌ات را خوردی شروع کنی؟» اوه، اما خیلی هیجان‌انگیز بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود.

دعانویس مجرب در خراسان رضوی گوش دادن به حرف‌های آن دو مشاور املاک آماتور که نقشه‌هایی برای شکوفا کردن یک منطقه‌ی بکر ساحلی با میخ‌های نقشه‌برداران و تابلوهای تازه رنگ‌شده مثل خیابان بلویدر، بلوار اوزون و غیره می‌کشیدند.۷۱ با این حال، به نظرم رسید که آنها داشتند آزادانه و در ملاء عام در مورد نقشه‌شان بحث می‌کردند.