دعا برای درد دندان نوزاد

دعا برای درد دندان نوزاد : اما این در زمانی است که به خدا ایمان داشته باشیم، زیرا با ایمان به خدا او را لمس می کنیم (و از این رو در جای دیگر گفته ایم که خداوند است. هدف ایمان ما نه صرفاً از آنجایی که به خدا ایمان داریم، بلکه تا آنجا که به خدا ایمان داریم). با این حال، عبادت شایسته به خدا ارائه می شود، زیرا اعمال خاصی که به موجب آنها او را عبادت می کنیم، به عنوان ادای احترام به او انجام می شود، برای مثال، قربانی، و غیره. از مجموع آنچه که به دست می آید این است.

دعا که خداوند فضیلت دین را به عنوان هدف یا مادی که به آن مربوط می شود نیست، بلکه هدف آن است. و در نتیجه دین یک فضیلت کلامی نیست، زیرا هدف اینها غایت غایی است; اما دین یک فضیلت اخلاقی است و فضایل اخلاقی مربوط به ابزار رسیدن به هدف است. اما برخی دین را یک فضیلت کلامی می دانند، بنابراین: ۱. آگوستین می گوید: «خدا را با ایمان و امید و صدقه پرستش می کنند» و اینها فضایل کلامی است. اما عبادت خدا در ذیل دین است. بنابراین دین یک فضیلت الهیاتی است.

دعا برای درد دندان نوزاد

دعا برای درد دندان نوزاد : ابتدا باید در نظر بگیریم که دین چه چیزی را به خداوند عرضه می کند، یعنی عبادت: این [صفحه ۴۰] را می توان مادی و موضوعی دانست که دین به آن توجه دارد. ثانیاً، ما باید او را در نظر بگیریم که به او عرضه می شود، یعنی خود خدا. حال، وقتی عبادت خدا می شود، این گونه نیست که عبادات ما به خدا برخورد کرده باشد.

اما همیشه اینطور است که یک قوه یا فضیلتی که هدف آن هدف معینی است – با فرمان دادن – آن قوا یا فضایل را که مربوط به چیزهایی هستند که وسیله ای برای آن هدف هستند کنترل می کند. اما فضایل الهیاتی – یعنی ایمان، امید و خیرات – مستقیماً به خدا به عنوان هدف اصلی آنها مربوط می شود. و از این رو آنها با امر به آن سبب فعل فضیلت دینی می شوند که برخی امور مربوط به خدا را انجام می دهد. به این معنا است که اس آگوستین می گوید: «خدا را با ایمان، امید و صدقه پرستش می کنند».

فضائل کلامی نامیده می شود که خداوند را هدف خود قرار داده است. اما دین هدف خود را خدا دارد، زیرا ما را تنها به سوی خدا هدایت می کند.بنابراین یک فضیلت الهیاتی است. اما دین انسان را به سوی خدا سوق می دهد، نه به سوی هدفش، بلکه به سوی هدفش. ۳. بالاخره هر فضیلتی یا کلامی است یا عقلی یا اخلاقی. اما دین یک فضیلت عقلی نیست، زیرا کمال آن در توجه به حقیقت نیست. این یک فضیلت اخلاقی نیز نیست، زیرا خاصیت فضایل اخلاقی این است.

که مسیری میانه را بین آنچه که زائد است و آنچه کمتر از حد لازم است، هدایت کند. در حالی که هیچ کس نمی تواند خدا را افراط و تفریط پرستش کند، طبق کلام جامعه: زیرا او برتر از هر ستایش است. پس دین فقط می تواند یک فضیلت الهیاتی باشد. اما دین نه یک فضیلت عقلی است و نه یک فضیلت کلامی، بلکه یک فضیلت اخلاقی است، زیرا بخشی از عدالت است. و رسانه در دین، نه میان شهوات، بلکه در هماهنگی خاصی است که در اعمالی که به سوی خدا معطوف می شود، برقرار می کند.

دعا برای درد دندان نوزاد : من می گویم «قطعی»، نه هماهنگی مطلق، زیرا ما هرگز نمی توانیم تمام عبادات را که حق اوست به خدا نشان دهیم. پس منظور من هماهنگی ناشی از توجه به قوای انسانی ما و پذیرش الهی از آنچه ارائه می کنیم است. علاوه بر این، در اموری که مربوط به عبادت الهی است، افراط و تفریط وجود دارد. نه از نظر کمیت، بلکه در برخی شرایط دیگر، مثلاً زمانی که عبادت الهی برای کسی که نباید انجام می شود، یا در مواقعی که نباید انجام می شود، یا در شرایط نامناسب دیگر در سفر خروج احکام مربوط به دین در درجه اول قرار گرفته اند.

گویی از اهمیت اولیه برخوردارند. اما ترتیب احکام با ترتیب فضایل متناسب است; زیرا احکام شریعت بر اعمال فضیلت ها قرار می گیرد. از این رو دین در میان فضایل اخلاقی سرآمد است. ابزار رسیدن به هدف، خیر و صلاح خود را از رابطه آنها با آن هدف می گیرند. از این رو هر چه آنها به پایان نزدیکتر باشند بهتر هستند. اما فضایل اخلاقی ناظر به چیزهایی است که برای خداوند مقصود آنهاست.

و دین بیش از سایر فضایل اخلاقی به خدا نزدیک می شود، زیرا به چیزهایی مشغول است که مستقیماً و بی درنگ به عزت الهی اختصاص دارد. از این رو دین سرآمد فضایل اخلاقی است. اما برخی منکر برتری دین در میان فضایل اخلاقی می‌شوند، بنابراین کمال یک فضیلت اخلاقی در این است که واسطه را حفظ کند. اما دین نمی تواند به واسطه عدالت دست یابد.

زیرا چیزی را برای خدا مطلقاً برابر او قرار نمی دهد. از این رو دین بهتر از دیگر فضایل اخلاقی نیست. اما ستایش یک فضیلت در اراده است نه در قدرت. از این رو، کوتاه آمدن از برابری – که میانه راه عدالت است – به دلیل فقدان قدرت، فضیلت را کم ستایش نمی کند، مشروط بر اینکه کمبود ناشی از اراده نباشد. باز هم به نظر می رسد در خدمت ما به مردم، چیزی به نسبت نیاز کسی که به او کمک می کنیم، ستودنی است.

از این رو در اشعیا آمده است: نان خود را به گرسنگان بده. اما خداوند به چیزی نیاز ندارد که ما بتوانیم به او تقدیم کنیم، به گفته مزمورنویس: گفتم: تو خدای من هستی، زیرا به اموال من نیازی نداری از این رو به نظر می رسد که دین نسبت به سایر فضائل ستودنی کمتری دارد، زیرا انسان از آنها حمایت می کند. ولى در خدمتى که به دیگرى براى منفعت او مى‏کنیم، آن ستوده‏ترى است.

که براى نیازمندتر انجام مى‏شود، زیرا براى او سود بیشترى دارد. اما هیچ خدمتی به خدا برای منفعت او – در واقع برای جلال او – جز برای منفعت ما انجام نمی شود. ۳. آخر اینکه هر چه ضرورت انجام کاری بیشتر باشد، کمتر شایسته ستایش است، بر اساس این جمله: «اگر انجیل را بشارت دهم، جلالی برای من نیست. زیرا توسط قانون تعیین شده است. و حتی از نظر لاتین‌ها، کلمه ممکن است به معنای “پاکیزگی” باشد.

دعا برای درد دندان نوزاد : همانطور که از گرفته شده است، زیرا در قدیم کسانی که قرار بود پاک شوند با خون قربانی پاشیده می شدند، همانطور که خود می گوید.