دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته

دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته : این صفات – جهل، غرور، حسادت، انفاق و غیره – زمانی که اراده به خدا تسلیم شود و ذهن بر او متمرکز شود، خاموش می‌شوند و با کیفیت‌های مخالف جایگزین می‌شوند. بنابراین “مردن برای خود” در واقع “زندگی در خدا” است. جنبه های عرفانی این آموزه که بدین ترتیب بیان شد.

دعا بخش قابل توجهی از فصول بعدی را اشغال خواهد کرد. در اینجا ما عمدتاً به اهمیت اخلاقی آن علاقه مندیم. صوفی که خود اراده را ریشه کن کرده است، به زبان فنی به «مراحل رضایت» یا «رضایت» (رضا) و «توکل بر خدا» (توکل) رسیده است. درویشی به دجله افتاد.

دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته

دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته : مردی در ساحل که دید شنا بلد نیست، فریاد زد: «آیا به کسی بگویم تو را به ساحل بیاورد؟» درویش گفت: نه. “پس آیا می‌خواهی غرق شوی؟” “نه.” “پس، چه آرزویی داری؟” درویش پاسخ داد: مشیت خدا تمام شود! من با آرزو کردن چه کار دارم؟» توکل به خدا «توکل بر خدا» در شکل افراطی خود شامل چشم پوشی از هر ابتکار و اراده شخصی است.

خودباختگی، همانطور که صوفیان پیشرفته آن را درک می کنند، دگرگونی اخلاقی انسان درونی است. وقتی آنها می گویند: «قبل از مرگ بمیرید»، منظورشان این نیست که ادعا کنند که خود فروتر اساساً می تواند از بین برود، بلکه می تواند و باید از صفاتش که کاملاً شیطانی هستند پاکسازی شود.

انفعال کامل مانند جسد در دستان لباسشویی که آن را برای دفن آماده می کند. بی تفاوتی کامل نسبت به هر چیزی که حتی از راه دور با خود فرد مرتبط است. طبقه خاصی از صوفیان باستان نام خود را از این «اعتماد» گرفته‌اند که تا آنجا که می‌توانستند در امور زندگی روزمره به کار می‌بردند.

به عنوان مثال، آنها به دنبال غذا، کار اجاره ای، انجام هیچ حرفه ای، یا دادن دارو به آنها در هنگام بیماری نمی رفتند. آنها بی سر و صدا خود را متعهد به مراقبت از خدا کردند و هرگز تردید نداشتند که او که گنج های زمین و آسمان از آن اوست، نیازهای آنها را تأمین می کند و سهم آنها به همان اندازه به آنها می رسد که به پرندگانی می رسد که نمی کارند.

نه درو، و به ماهی در دریا، و به کودک در رحم. این اصول در نهایت به نظریه صوفیانه توحید الهی بستگی دارد، چنانکه شقیق بلخ در قسمت زیر نشان می دهد: عرفای اسلام ۳۰ سه چیز است که انسان ملزم به عمل است. هر کس از یکی از آنها غفلت کند، باید از همه آنها غافل شود و هر کس به یکی از آنها تمسک کند، باید به همه آنها بچسبد.

بنابراین تلاش کنید تا بفهمید و با دقت فکر کنید. اول این است که با عقل و زبان و کردار خود خدا را یگانه اعلام کنید. و اینکه او را یگانه اعلام کردید و اعلام کردید که جز او هیچ سود و ضرری به شما نمی رساند، تمام اعمال خود را تنها به او اختصاص دهید.

اگر یک ذره از اعمال خود را به خاطر دیگری انجام دهید، فکر و گفتار شما فاسد است، زیرا انگیزه شما از عمل به خاطر دیگری باید امید یا ترس باشد. و هنگامی که از امید یا ترس از غیر خدا که پروردگار و پشتیبان همه چیز است.

عمل کردی، خدای دیگری را برای تکریم و تکریم برای خود برگزیده ای. ثانیاً این که در حالی که با این اعتقاد صادقانه صحبت می کنید و عمل می کنید که خدایی جز او نیست، بیشتر از دنیا یا پول یا عمو یا پدر یا مادر یا هر کس روی زمین به او اعتماد کنید.

دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته : ثالثاً: وقتی این دو را ثابت کردی، یعنی اعتقاد خالصانه به یگانگی خدا و توکل بر او، بر تو سزاوار است که از او راضی باشی و از چیزی که تو را آزار می دهد، عصبانی نشوی.مراقب عصبانیت باشید! بگذار دلت همیشه با او باشد.

یک لحظه هم از او دور نشود. صوفی «معتمد» فراتر از ساعت کنونی فکری ندارد. روزی شقیق از کسانی که به سخنان او می‌شنیدند پرسید: اگر خداوند امروز شما را بمیراند، فکر می‌کنید که دعای فردا را از شما خواهد خواست؟ پاسخ دادند: «نه. چگونه باید دعای روزی را که در آن زنده نیستیم از ما بخواهد؟» شقیق گفت: همان گونه که از شما دعای فردا را مطالبه نمی کند، شما نیز از او اقامه کننده فردای خود را نخواهید.

ممکن است اینقدر زنده نمانید.» با توجه به عواقب عملی تلاش برای زندگی «بر اساس امانت»، خواندن توصیه‌ای که به «مسیر ۳۱» داده شده است، که این دکترین را به‌طور کامل انجام می‌دهند، شگفت‌انگیز نیست: «اجازه دهید قبری را حفر کنند و خود را دفن کنند». صوفیان متأخر معتقدند که تلاش فعال برای تأمین معاش با «امانت» کاملاً سازگار است.

به قول پیامبر «توکل بر خدا و بستن پای شتر». آنها توکل را حالتی عادی از ذهن تعریف می کنند که تنها با افکار خودپسندانه مختل می شود. به عنوان مثال، این که بهشت ​​را مکانی مطلوب تر از جهنم بدانیم، نقض «اعتماد» به حساب می آمد.

چنین نظریه ای احتمالاً چه نوع شخصیتی را ایجاد می کند؟ در بدترین حالت، یک پهپاد بیهوده و منافق که همنوعان خود را شکار می کند. در بهترین حالت، درویشی بی‌آزار که در میان غم و اندوه بی‌تأثیر می‌ماند.

با ستایش و سرزنش به همان اندازه بی‌تفاوتی می‌پذیرد و توهین، ضربه، شکنجه و مرگ را صرفاً به‌عنوان حوادثی در نمایش جاودانه سرنوشت می‌پذیرد. اما این اخلاق سرد بالاترین حدی نیست که تصوف در آن توانایی دارد. بالاترین اخلاق از چیزی جز عشق سرچشمه نمی گیرد.

آنگاه که تسلیم نفس به فداکاری تبدیل شود. در این مورد به موقع حرفی برای گفتن خواهم داشت. یادآوری از جمله مثبت در رشته صوفی، یکی از عناصری است که عارفان مسلمان به اتفاق آرا آن را رکن اصلی دین عملی می دانند.

من به ذکر اشاره می‌کنم، تمرینی که خوانندگان غربی آن را از توصیف دقیق ادوارد لین در مصریان مدرن خود و پروفسور دی بی مک‌دونالد در کتاب جنبه‌های اسلام اخیراً منتشر کرده است، می‌شناسند. اصطلاح ذکر – «یادآوری» به نظر من مناسب‌ترین معادل در انگلیسی است.

دعا برای برگرداندن عشق از دست رفته : به معنای «ذکر کردن»، «به خاطر آوردن» یا صرفاً «اندیشیدن» است. در قرآن به مؤمنان دستور داده شده است که «خدا را غالباً یاد کن»، یک عبادت ساده و بدون هیچ گونه طعم عرفانی. اما صوفیان عادت به تکرار نام خدا یا برخی فرمولهای مذهبی داشتند.