دعانویس عنبران

دعانویس عنبران او تا آخر عمر نتوانست آن چراغ قوه را به سمت شیء رشد یافته ای که در تاریکی دیده بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود نشانه بگیرد. زیر صندوق عقب بدن مردی قرار داشت که صورتش مستقیماً به آسمان نگاه می موثرترین طلسم و دعا کرد و خیره ای ثابت داشت و پوزخندی بی روح روی صورت خاکستری اش. جایی در همان نزدیکی، گل از یک ریشه آشکار می چکید، و قطرات پر از زمین که یکی یکی به داخل حفره ژنده‌دار می‌افتند صدایی می‌داد که نوعی خنده بی‌احساس را شبیه‌سازی می‌کرد.

دعا به نظر می رسید که آن چیز خیره و خیره ممکن انواع دعا است از دهان سفت و پوزخند خود می خندد. وزن روی و حرکت روی در تنه، تکان مختصری را به هیکل وحشتناک منتقل کرد و سرش خیلی کم حرکت کرد…۸۶ تام با پیش بینی سوال وینتون گفت: “نه.” او مرده است. وینتون گفت: “خب، ای کاش این چکه کردن متوقف می انجام جادو و دعا شد.” تام به این شکل نزدیک شد، بقیه آن را دنبال کردند و در سکوت ایستادند. همگی از چوب پرهیز کردند که کوچکترین حرکت آن اثری داشت که باعث لرزیدن آنها می شد. تام با بالا بردن یک دست سرد و گل آلود، مچ دست را احساس کرد و دوباره به آرامی آن را روی زمین گذاشت.

دعانویس عنبران

در بدن له شده و به دام افتاده حتی یک اثر ضعیف و در حال رفتن از زندگی وجود نداشت. “آیا اوست؟” گیلبرت تایسون با لحنی آرام پرسید. تام در حال زانو زدن گفت: “حدس بزنید همینطور است.” بقیه به نوعی احترام ترسناک عقب ایستاده بودند، تماشا می کردند، منتظر بودند… هر چند وقت یک برگ یا شاخه می افتاد. و یک بار، برخی از اعضای شکسته درخت در حالی که خود را در زمین افتاده خود تنظیم می کرد، ترک خورد. و در تمام مدت گل و لای می چکید، می چکید، می چکید… روی کت باز مرده، انگار از جیبش افتاده باشند.

دو کارت و یک نامه بود. این تام را برداشت و به آنها نگاه کرد،۸۷با استفاده از چراغ قوه روی یکی از کارت ها کارت ثبت نام خودرو بود. دیگری کارت گواهینامه رانندگی بود. آنها هر دو از ایالت نیوجرسی بودند و به آرون هارلو صادر شده بودند. نامه مهر شده بود اما پست نشده بود. خطاب به توماس کوربت، هیلزبورگ شمالی، نیویورک بود. این نام با نام پدر کودک در روزنامه همخوانی داشت.

دعانویس عنبران این مدرک بسیار خوبی بود که مردی که در این کوه وحشی و تنها با مرگ روبرو شده بود کسی نبود جز صاحب جاده خاکستری، بزدلی که از عواقب سهل انگاری خود فرار کرده بود و آن را به جنایت سیاه تبدیل کرده بود! “میخوای بازش کنی؟” برت وینتون پرسید. تام گفت: “حدس می زنم هیچ کس به جز پزشکی قانونی حق این کار را ندارد.” ما حق نداریم حتی جسد را جابجا کنیم.» برت وینتون گفت: «خب، در حالی که با فکر بزدلی قربانی، هیبتش از مرگ تا حدودی فروکش کرد، «آرون هارلو پایانی دارد که با یک رودستر خاکستری ویلی کوربت را زیر پا گذاشت و…۸۸ تام نتیجه گرفت: “و می خواستم نامه ای برای پدر بچه بفرستم.” تام گفت: “و این رد پای او نیز بهترین دعا نویس بهترین دعا نویس هست. من می خواهم کفش او را در بیاورم و در این ردپا قرار دهم.” “برای چی؟” روی پرسید. “فقط برای اطمینان.” اما تام به زودی این فکر را رد کرد و دیگران از آن لذت نبردند. علاوه بر این، تام می دانست که قانون او را از انجام چنین کاری منع می کند.

با روشن شدن رمز و راز، همانطور که به نظر می رسید، کاری برای انجام دادن باقی نمانده بود جز کاوش در مجاورت نزدیک به خاطر دقت پیشاهنگی. جستجوی آنها تخته های شل دیگری، چند ظروف پخت و پز و در نهایت خرابی مطلق چیزی که باید یک کلبه بسیار ابتدایی و کوچک باشد را نشان داد. این شاید چند صد فوت از بدنه و زیر بلندترین نقطه کوه فاصله داشت. می‌توان تصور کرد که آتش‌سوزی در اینجا ممکن است با تابش خیره‌کننده‌ای در کمپ خود را نشان دهد. شعله قابل مشاهده نبود. در میان خرابه های کلبه چند ظروف پخت و پز خشن بود.

زمین غوطه ور و تاریکی عملاً بقایای سوخته هر آتشی را پنهان می کرد.۸۹ روی گفت: “خب، او هرگز به گاومیش ها و سرخپوستان وحشی شلیک نمی کند.” تام کارت‌ها و نامه‌ها را عوض کرد، یا بهتر است بگوییم از ترس باد آن‌ها را در جیب مرده گذاشت، هرچند که در زیر تنه تا حدودی محافظت شده بودند. سپس گروه مسیر خود را به سمت پایین کوه طی کردند و با چرخش در قسمت پایینی آن، سرانجام خود را در ساحل دریاچه یافتند.

به این ترتیب کار آن شب غم انگیز، شبی به یاد ماندنی در کمپ معبد، شب مرگ و ویرانی به پایان رسید. باد شدیدی که جنگل را درنوردید و آبهای ویرانگر را به جلو برد، در لحظه پیروزی مرد. بهشت عبوس و غمگینی که دو هفته تمام باران و باران و باران بی وقفه خود را بر اردوگاه ریخته بود، پاک انجام جادو و دعا شد و لبه ابرهای در حال حرکت در نور مهتاب نقره ای غرق شد. و صبح روز بعد خورشید درخشان و شاد طلوع کرد و به کمپ معبد و به ویژه به جالوت که نشسته بود و پاهایش را از روی سکوی پرشی تکان می داد لبخند زد.

دعانویس عنبران فصل شانزدهم مینسترل سرگردان او با قایق‌های پارویی زیر و اطراف سکوی پرشی، با یک دوجین یا بیشتر پیشاهنگی سرپیچی می‌موثرترین طلسم و دعا کرد. آنها تازه پس از بازرسی یاروی شسته شده پارو زده بودند و روی پاروهایشان تکیه داده بودند و به همنوع کوچکی که پاهایش بالای سرشان آویزان بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود شادمان می کردند. “آن فلر بزرگ کجا رفت؟” او پرسید. “به روستا.” “او دیشب مرده ای را پیدا کرد، نه؟” این کاری انواع دعا است که او انجام داد. “من اسمش را می دانم، اسلید است.” “درست اولین بار. تو آدم باهوشی هستی.” “من آن فلر بزرگ را دوست دارم.