دعانویس شهرکرد

دعانویس شهرکرد این قبل از روزی بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود که کاخ سفید «افشاگری» موثرترین طلسم و دعا کرد. سال بعد، وایت به جکسون نوشت که بخشی از محصول خود را به قیمت سنت در نیواورلئان فروخته و بخشی از آن را به لیورپول فرستاده انواع دعا است که در آنجا به ۸.۵ سنت استرلینگ رسیده است و اظهار داشت که «پنبه شما امسال بالاترین قیمت را هم در داخل و هم در خارج از کشور داشته است.» رسم خانواده‌ی ارمیتاژ این بود.

دعا که هر ساله هنگام ارسال محصول پنبه برای کاپیتان وایت، فهرستی از خواربار مورد نیاز آن سال را نیز ارسال کنند. کاپیتان وایت هنگام ارسال خواربار امسال به ارمیتاژ، رسم داشت که نوعی هدیه برای ژنرال جکسون بفرستد – یک بشکه پرتقال، یا شکر یا ملاس. کاپیتان وایت رسم داشت که به شوخی بگوید این هدیه برای شیرین کردن دندان ژنرال جکسون فرستاده شده است؛ بنابراین در سال ۱۸۴۲، هنگامی که ژنرال تنها دندان آسیای باقی‌مانده‌اش را کشید، به دوست نیواورلئانی خود اطلاع داد که دیگر نیازی به شیرین کردن دندانش نیست، زیرا آخرین دندانش افتاده است.

اتفاقاً، از دست دادن دندان‌های جکسونی‌ها عواقب جالبی داشت. یک دندانپزشک مشهور با اطلاع از وضعیت بی‌دندانی او، از او خواست که برای او دندان مصنوعی بسازد و در این کار فرصتی برای جلب توجه خود دید. ژنرال موافقت کرد و دندان‌ها پس از اندازه‌گیری‌های دقیق ساخته شدند. دندان‌های مصنوعی آن زمان هنوز از طراحی نسبتاً خامی برخوردار بودند و صفحات بالایی و پایینی آنها به هم متصل می‌شدند. ۱۷۳در پشت و باز و بسته شدن آن به وسیله یک فنر تسهیل می‌انجام جادو و دعا شد. ژنرال جکسون اولین آزمایش دندان‌های جدید خود را در یک شام عمومی در نشویل انجام داد؛ اما هنگام صرف اولین وعده غذایی، از بدشانسی فنر به گونه‌ای گیر کرد که نتوانست دهانش را ببندد.

دعانویس شهرکرد

او موفق شد وسیله مزاحم پشت پوشش دستمال خود را خارج کند، اما از این اتفاق بسیار خجالت کشید و دندان‌ها را به دندانپزشکی که آنها را ساخته بود، برگرداند و پیشنهاد داد که می‌توانند سخاوتمندانه به یک «زن بیوه فقیر نیازمند» اهدا شوند. اندرو جکسون یک کشاورز مترقی بود و بی‌درنگ روش‌ها و دستگاه‌های جدید را به کار گرفت. دستگاه پنبه‌پاک‌کنی برای اولین بار در سال ۱۸۰۳ به تنسی معرفی شد؛ و ایالت تنسی حق ثبت اختراع را از مخترع آن، الی ویتنی، خریداری کرد و قانونی را تصویب کرد که بر همه ماشین‌های پنبه‌پاک‌کن مالیات وضع می‌کرد.

از آنجایی که در مورد مالکیت قانونی دستگاه اختلاف نظر وجود داشت، این توافق تا اواخر سال ۱۸۰۶ کامل نشد، که در آن زمان یک مدل ماشین پنبه‌پاک‌کن در ناکسویل و یکی در نشویل راه‌اندازی شد تا این مدل‌ها به عنوان الگو برای شهروندانی که می‌خواستند ماشین‌های پنبه‌پاک‌کن بسازند، مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین او کاملاً از این کار دست کشید و به کتاب مقدس خود بازگشت.

این داستان می‌توانست خود «باز» را سرگرم کند. از انواع متنوع‌تر می‌توان به «ترانه‌سرای پیک‌ویک»، «سالنامه سم ولر»، «کتاب ترانه‌های سم ولر»، «قلم پیک‌ویک»، «اوه، چه موهبت و نعمتی برای انسان‌ها» و غیره اشاره کرد – البته ناگفته نماند کهص ۴۷تعداد بی‌شماری از ورق‌های بی‌دقت و چیزهای بی‌اهمیت از هر نوع و درجه‌ای. سپس تبلیغات اقتباسی را داریم.

صاحبان فروشگاه‌های بیچام پیلز از صحنه کشف کتیبه بیل استامپ توسط آقای پیک‌ویک استفاده می‌کنند. برخی از قالیشویی‌ها سم و خدمتکار زیبای خانه را در حال تا کردن فرش نشان می‌دهند. در آخر نوبت به خود نویسنده، «بوز»، می‌رسد که نامه‌ها، پرتره‌ها، تصاویر خانه‌هایش و غیره را که کم و بیش با دوره‌ای که او این کتاب را می‌نوشت مرتبط هستند، کپی رسید پول کپی، کپی قراردادش با چپمن و هال و بسیاری موارد دیگر را در بر می‌گیرد. من اغلب از خود پرسیده‌ام که چطور «آن «بزرگ بی‌همتا»» اینقدر به کتاب بزرگ خود علاقه‌ی کمی نشان می‌داد. همیشه به نظرم می‌رسید.

اینکه او اهمیتی به تعریف و تمجید از آن نمی‌داد، یا خیلی دوست نداشت که به آن اشاره شود. اما وقتی از برخی از طرح‌های هنرمندانه‌اش در «خانه متروک» یا «دوریت کوچک» صحبت می‌کردید، فوراً علاقه‌مند می‌شد – و آن وقت چشمانش برق می‌زد. او ممکن است، همانطور که دوستش فورستر هم فکر می‌کرد، خیال کرده باشد که پیک‌ویک یک چیز نسبتاً ساده و بچگانه است که به طور غیرهنری برنامه‌ریزی شده و از کار افتاده، یا بهتر است بگوییم از کار افتاده است. علاقه او ، همانطور که در مورد لیستون و برخی از کمدین‌های سطح پایین صادق بود.

شهرکرد

به تراژدی‌های دلخراش و تأثرانگیز بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود. یک بار که با او سوار ماشینی در دوبلین بودم، از من پرسید که آیا فلانی را می‌شناسم و من فوراً با کلمات آقای وینکل جواب دادم: «من او را نمی‌شناسم، اما او را دیده‌ام.» این حرف باعث شد از ته دل بخندد. حالا فکر می‌کنم دلیل واقعی بی‌میلی او این بود که این کتاب با یکی از دردناک‌ترین و پریشان‌کننده‌ترین وقایع زندگی‌اش مرتبط بود، رویدادی که چنان او را تحت تأثیر قرار داد که عملاً تمام کارش را کنار گذاشت.ص ۴۹غوغای موفقیت، و مخاطبان مشتاق را بدون شماره ماهانه منظم خود رها موثرترین طلسم و دعا کرد.

او در نامه‌ای منتشر نشده به هریسون آینزورث می‌نویسد: «من چنان مضطرب بوده‌ام و از فقدان دختر عزیزم که پس از همسرم، عزیزتر و پرشورتر از هر کس دیگری در زمین دوستش داشتم، چنان آزرده‌ام که مجبور شده‌ام برای یک بار هم که شده، از کار ماهانه‌ام دست بکشم و دو هفته‌ای استراحت و سکوت را امتحان کنم.» در این کتاب طولانی، تنها به دو یا سه اثر دیگر اشاره شده است. اینکه این‌ها چه هستند، ممکن است یکی از سوالاتی باشد که در آزمون بعدی پیک‌ویک «مطرح» می‌شود. یک بار از فیلدینگ نقل قول شده است.

دعانویس شهرکرد در تقدیم‌نامه، اشاره‌ای به سه سخنرانی تالفورد در پارلمان، در مورد مسئله حق نشر، شده انواع دعا است؛ این سخنرانی‌ها در حجم کمی منتشر شده‌اند و به طور قابل توجهی، یکی از اسناد گویای «پیکویک» را تشکیل می‌دهند. در شماره اول چاپ اول، یادداشت عجیبی وجود دارد که نسبتاً بی‌ربط است، اما بعداً حذف انجام جادو و دعا شد – به قصد تمسخر آقای …ص ۵۰داستان جینگل از زیرکی «پونتو»؛ در آن آمده است که در برداشت‌های آقای جسی، داستان‌های شگفت‌انگیزتری از این وجود دارد.