دعانویس خرمشهر

دعانویس خرمشهر اما او صرفاً روزهای زندگی‌اش را که به شماره افتاده بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود، سپری می‌موثرترین طلسم و دعا کرد و منتظر بود تا در کنار آن قبر تنها در گوشه باغ به خاک سپرده شود. مهمانان در موزه آرمیتاژ تقریباً از زمانی که ارمیتاژ ساخته انجام جادو و دعا شد، بازدیدکنندگانی از سراسر کشور را به خود جذب می‌کرد؛ و از زمان مرگ ژنرال جکسون، به یک مکان مقدس واقعی تبدیل شده انواع دعا است. برشمردن تمام بازدیدکنندگان برجسته آن، فهرستی طولانی از مردان مشهور قرن گذشته را تشکیل می‌دهد.

دعا اما می‌توان به طور گذرا به برخی از افراد برجسته‌تری اشاره کرد که یا در زمان حیات استاد مشهورش مورد استقبال قرار گرفته‌اند یا از زمانی که خانه قدیمی او به عنوان یک زیارتگاه ملی تأسیس شده است، برای بزرگداشت یاد او، از آستانه ارمیتاژ عبور کرده‌اند. با وجود موقعیت نسبتاً دورافتاده و غیرقابل دسترس بودن آن در روزهای اولیه، حداقل هشت رئیس جمهور ایالات متحده رسماً در آنجا پذیرایی شده‌اند، و البته کسانی که به عنوان بخشی از سفر به نشویل از آن بازدید کرده‌اند. اولین مهمان ریاست جمهوری، جیمز مونرو بود که در ژوئن ۱۸۱۹ از نشویل بازدید کرد.

این قبل از ساخت بنای آجری فعلی هرمیتاژ بود – احتمالاً تقریباً همزمان با شروع ساخت آن – و رئیس جمهور مونرو شاید آخرین مهمان مشهوری بود که در هرمیتاژ قدیمی پذیرایی شد. سفر آقای مونرو اولین باری بود که یک رئیس جمهور ایالات متحده در نشویل پذیرایی می‌شد و مراسم به همان اندازه مفصل بود. رئیس جمهور از واشنگتن به چارلستون، کارولینای جنوبی و از آنجا به آگوستا، جورجیا سفر کرده بود و ژنرال جکسون برای استقبال از او و همراهی او تا هرمیتاژ به شهر دوم رفت. پس از گذراندن دو روز در آنجا، گروه به نشویل رفت.

دعانویس خرمشهر

چند مایل دورتر از شهر، کمیته‌ای از شهروندان برجسته به همراه گروهی از سربازان به استقبالشان آمدند و با شکوه و هیاهوی شیپورها تا شهر همراهیشان کردند. به محض ورود به نشویل، استقبال رسمی دیگری صورت گرفت؛ شام مفصلی در مهمانخانه قدیمی نشویل برگزار شد و مهمانان فهرست بلندی از نوشیدنی‌های میهن‌پرستانه نوشیدند و شب بعد، مجلس رقص بزرگی به افتخار مهمان محترم برگزار شد. دیگر روسای جمهوری که برای بازدید به آرامگاه جکسون آمده‌اند عبارتند از مارتین ون بورن، فرانکلین پیرس، جیمز بوکانان، ۱۳۸جیمز کی. پولک، میلارد فیلمور، رادرفورد بی. هیز، ویلیام اچ. تفت، تئودور روزولت و فرانکلین دی. روزولت. بازدید روزولتِ پیشین به ویژه در سالنامه‌های ارمیتاژ قابل توجه است، زیرا او بود که از کنگره بودجه‌ای به مبلغ ۵۰۰۰ دلار برای تعمیر خانه قدیمی دریافت کرد.

وقتی آقای هیز از خانه قدیمی پیشکسوت برجسته‌اش در صندلی ریاست جمهوری بازدید کرد، خانم‌هایی که او را همراهی می‌کردند، با دقت خاصی او را به عمو آلفرد پیر معرفی کردند. پس از پایان معرفی و دست دادن آلفرد با آقای هیز، خانم‌ها برای خدمتکار پیر توضیح دادند که آن آقا سفیدپوست همان مقام بالای ژنرال جکسون را داشته است. پیرمرد سیاه‌پوست رک و راست گفت: «خب، اگر به بزرگی او بودی، دستت را از نزدیک می‌شکستم!» این حکایت را در بازدید بعدی رئیس جمهور تافت از هرمیتاژ شنیدند و سالن‌های قدیمی با خنده‌های بلند و خاص او پر شد.

مرد دیگری که عنوان رئیس‌جمهور را یدک می‌کشید و دوست صمیمی جکسون و مهمان دائمی خانه او بود، در واقع رئیس‌جمهور ایالات متحده نبود، بلکه رئیس‌جمهور جمهوری تگزاس بود – سم هیوستون، اهل تنسیِ برجسته و عجیب و غریب که به طرز مرموزی و ناگهانی از فرمانداری استعفا داد و برای زندگی با سرخپوستان رفت و سپس به تبعید خودخواسته خود پایان داد و به تگزاس رفت تا مشهورترین شهروند آن ایالت شود. جکسون به شدت به الحاق تگزاس علاقه‌مند بود و وقتی این امر سرانجام محقق شد و هوستون به عنوان اولین سناتور ایالت جدید انتخاب شد، هیکوری پیر با اشتیاق فراوان منتظر دیداری بود که هوستون قصد داشت در مسیرش از تگزاس به واشنگتن برایش رقم بزند.

اما وقتی قهرمان تگزاس به نشویل رسید، با کمال تاسف فهمید که این سیاستمدار پیر، که مدت‌ها در سلامت ناپایداری به سر می‌برد، همان روز در بستر مرگ انواع دعا است؛ و اگرچه با تمام سرعت به هرمیتاژ شتافت، اما فقط چند دقیقه برای خداحافظی با دوست قدیمی‌اش دیر کرده بود. درست قبل از رسیدن به خانه، او ۱۳۹در راه بازگشت به نشویل، کالسکه دکتر اسلمن را دید و دکتر خبر غم‌انگیز مرگ ژنرال را به او منتقل کرد؛ بنابراین هوستون به جای رفتن به هرمیتاژ، در تولیپ گروو توقف کرد، اما پس از مراسم تشییع جنازه برای دیدار کوتاهی با خانواده در هرمیتاژ ماند.

خرمشهر

خانم ریچل جکسون لارنس در خاطرات خود از این دیدار و اینکه چگونه در ذهن کودکانه‌اش، لباس مشکی متینی که او در آن زمان پوشیده بود، با لباس نظامی درخشانی که چند سال قبل، کمی پس از پیروزی تاریخی‌اش بر سانتا آنا در سن جاسینتو، هنگام بازدید از هرمیتاژ پوشیده بود، در تضاد بود، به یاد می‌آورد. خانم لارنس همچنین از بازدید هوستون از هرمیتاژ در سال ۱۸۳۶، زمانی که کار بازسازی خانه هنوز کاملاً تمام نشده بود، گفت. در آن زمان هنوز سنگفرش‌های ایوان جلویی گذاشته نشده بود و ژنرال هوستون در میان سرگرمی زیاد بچه‌ها، روی شن و خاک نرم دراز کشید و «خروسک، خروسک، از سوراخت بیا بیرون» بازی کرد.

هیچ ژست وقار کاذبی در مورد سم هیوستون وجود نداشت – شاید به همین دلیل بود که بسیاری از مردم او را دوست داشتند. اولین بازدیدکننده‌ی برجسته از موزه‌ی ارمیتاژ – و کسی که بازدیدش گسترده‌ترین پیامدها را داشت – آرون بر، چهره‌ی برجسته‌ی اوایل قرن نوزدهم بود که ماجراجویی‌های عجیبش تقریباً ژنرال جکسون را با دردسر جدی مواجه کرد. اولین بازدید بر از شهرک‌های نشویل و موزه هرمیتاژ در ماه مه ۱۸۰۵ انجام شد. او تازه از معاونت ریاست جمهوری کناره‌گیری کرده بود و سخنرانی خداحافظی‌اش در سنا بسیار مورد تحسین قرار گرفته بود. دوئل مرگبار او با الکساندر همیلتون، که او را در شرق بدنام کرده بود، از محبوبیت او در مرز تنسی چیزی کم نکرد.

جایی که کشتن یک مرد در دوئل به عنوان موضوعی که شامل هیچ گونه فساد اخلاقی جدی نمی‌شد، تلقی نمی‌شد. به محض ورودش به نشویل، از او پذیرایی شد که در حد یک تشویق پرشور بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود و در نهایت به یک شام مجلل با دور معمول نوشیدنی‌ها و سخنرانی‌ها ختم شد. جکسون از موزه هرمیتاژ سوار بر اسبی که اسبی به رنگ سفید شیری را هدایت می‌کرد، در جشن‌ها شرکت کرد. و وقتی شام تمام شد، سرهنگ… ۱۴۰بر به عنوان مهمان با او به ارمیتاژ بازگشت.

دعانویس خرمشهر بر به دخترش، تئودوسیا، نوشت: «با مهمان‌نوازی و مهربانی فراوان از من استقبال انجام جادو و دعا شد و توانستم یک ماه با کمال میل بمانم.» سرهنگ بر از نشویل به نیواورلئان رفت؛ اما در سفر بازگشتش در ماه اوت دوباره برای هشت روز در ارمیتاژ توقف موثرترین طلسم و دعا کرد.