دعا جهت گشایش کار بسته شده

دعا جهت گشایش کار بسته شده : بنابراین در مورد رنجی که از این منبع ناشی می شود، ما بیشتر از سرنوشت خودمان از سرنوشت بشر به طور کلی ناله می کنیم. از سوی دیگر، رنجی که از طریق اراده خودسرانه دیگری به ما تحمیل می‌شود، افزوده‌ای تلخ و عجیب به درد یا آسیب ناشی از آن است، زیرا شامل آگاهی از برتری دیگری، خواه در قدرت یا حیله گری، بر خلاف ضعف خودمان است.

دعا اگر جبران امکان پذیر باشد، آسیب را از بین می برد. اما این افزوده تلخ، “من باید از جانب شما تسلیم شوم” که اغلب بیشتر از خود آسیب صدمه می زند، فقط با انتقام خنثی می شود. زیرا با صدمه زدن به کسی که به ما صدمه زده است، خواه به زور و حیله، برتری خود را نشان می دهیم و از این طریق دلیل او را باطل می کنیم. این به ذهنی که تشنه آن بوده است رضایت می دهد. بر این اساس، در جایی که غرور یا غرور زیاد باشد، تمایل زیادی برای انتقام وجود خواهد داشت.

دعا جهت گشایش کار بسته شده

دعا جهت گشایش کار بسته شده : تمام رنج هایی که طبیعت، شانس یا سرنوشت برای ما قائل شده است، به اندازه رنجی که با اراده خودسرانه دیگری بر ما تحمیل می شود، ما را آزار نمی دهد. این به خاطر این است که ما طبیعت و سرنوشت را حاکمان اصلی جهان می دانیم. ما از طریق آنها به آنچه بر ما می‌افتد، به‌عنوان چیزی می‌نگریم که ممکن است برای دیگران اتفاق افتاده باشد.

اما همانطور که برآورده شدن هر آرزویی کم و بیش یک توهم ثابت می شود، آرزوی انتقام نیز چنین است. لذت مورد انتظار عمدتاً با ترحم تلخ می شود. نه، انتقام رضایت‌بخش اغلب قلب را می‌ترکد و ذهن را عذاب می‌دهد، زیرا انگیزه‌ای که باعث احساس آن می‌شود دیگر فعال نیست و آنچه باقی می‌ماند گواهی بر شرارت ماست. درد آرزوی ناراضی در مقایسه با درد توبه ناچیز است. زیرا اولی باید با آینده ای غیرقابل اندازه گیری و باز روبرو شود. دومی گذشته که به طور غیرقابل برگشت بسته شده است.

پول به صورت انتزاعی خوشبختی انسان است. به طوری که مردی که دیگر قادر به لذت بردن از آن در بتن نیست، تمام قلب خود را به آن می سپارد. خجالت و مالیخولیا ماهیتی بسیار متضاد دارند. مالیخولیا بیشتر به خوشبختی مربوط می شود تا دلتنگی. مالیخولیا جذب می کند; سفتی دفع می کند هیپوکندری نه تنها ما را به طور غیرمنطقی بر سر چیزهای مربوط به زمان حال متقابل و عصبانی می کند. نه تنها ما را مملو از ترس های بی اساس از حوادث ناگوار تخیلی برای آینده می کند.

بلکه باعث می شود که به ناحق خود را در مورد اعمال خود در گذشته سرزنش کنیم. هیپوکندری باعث می شود که یک مرد همیشه به دنبال چیزهایی باشد که او را آزار می دهد یا عذاب می دهد. علت آن یک افسردگی مرضی درونی است که اغلب با یک بی قراری درونی همراه است. زمانی که هر دو به حداکثر رشد خود رسیده باشند، نتیجه خودکشی است. چیزی که انسان را سخت دل می کند این است که هر انسانی برای تحمل مشکلات خود کافی است، یا خیالاتی دارد که دارد.

به همین دلیل است که افرادی که در شرایط شادتر از آنچه قبلاً عادت داشته اند قرار می گیرند، دلسوز و خیرخواه هستند. اما افرادی که همیشه در شرایط شادی قرار گرفته اند، اغلب برعکس هستند. آنها چنان با رنج بیگانه شده اند که دیگر با آن همدردی ندارند. و از این رو اتفاق می افتد که فقیر گاهی خود را خیرخواهتر از ثروتمند نشان می دهد. از سوی دیگر، آنچه که مرد را بسیار کنجکاو می کند، همانطور که در نحوه جاسوسی او در امور دیگران دیده می شود، کسالت است.

در مواردی از این دست، ما واقعاً توسط دو انگیزه متفاوت کنترل می شویم. میل به مقاومت در آزمون و گرفتن تصمیم به نفع ما قوی تر اما دورتر است. ضعیف‌تر، که نزدیک‌تر است، میل به رها شدن در آرامش و آشفتگی در حال حاضر، و در نتیجه بهره‌مندی بیشتر از مزیتی که امید داشتن در عدم قطعیت نسبت به موضوعی که احتمالاً ممکن است ناراحت‌کننده باشد، دارد.

دعا جهت گشایش کار بسته شده : در نتیجه، در این مورد همان چیزی است که برای بینش اخلاقی ما اتفاق می افتد که برای فیزیکی ما، زمانی که یک شی کوچکتر در نزدیکی دست، یک شی بزرگتر را از نظر دورتر پنهان می کند. سیر و شئون زندگی فردی ما با توجه به معنای واقعی و ارتباط آنها مانند یک اثر خام در موزاییک است. تا زمانی که نزدیک در مقابل آن می ایستد.

نمی تواند اشیاء ارائه شده را به درستی ببیند یا اهمیت و زیبایی آنها را درک کند. تنها با ایستادن در فاصله ای دورتر است که هر دو نمایان می شوند. و به همین ترتیب، شخص اغلب ارتباط واقعی رویدادهای مهم زندگی خود را، نه در زمان وقوع، یا حتی بلافاصله پس از وقوع، بلکه فقط مدت طولانی پس از آن، درک می کند. آیا این چنین است، زیرا ما به قدرت بزرگنمایی تخیل نیاز داریم.

یا به این دلیل که فقط با نگاه کردن از دور می توان به یک نمای کلی دست یافت؟ یا به این دلیل که احساسات فرد در غیر این صورت فرد را با خود می برد؟ یا به این دلیل که فقط مکتب تجربه است که قضاوت ما را بالغ می کند؟ شاید همه اینها با هم ترکیب شوند. اما مسلم است که تنها پس از سالها است که اعمال دیگران و حتی گاهی خودمان را در پرتو واقعی آنها می بینیم.

و همانطور که در زندگی خود شخص است، در تاریخ نیز چنین است. چرا با وجود همه آینه های موجود، هیچ مردی واقعاً نمی داند چگونه به نظر می رسد و بنابراین نمی تواند شخص خود را همانطور که از یک آشنا به تصویر می کشد در ذهن خود تصویر کند؟ این مشکلی است که در همان ابتدا توسط – خودت را بشناس – خنثی شد.

دعا جهت گشایش کار بسته شده : این بدون شک تا حدودی به این دلیل است که یک مرد تنها با نگاه مستقیم به شیشه و ثابت ماندن خود را در شیشه می بیند. به همین دلیل بازی چشم که بسیار مهم است و ویژگی واقعی صورت تا حد زیادی از بین می رود. اما در همکاری با این عدم امکان فیزیکی، به نظر می رسد که یک غیرممکن اخلاقی مشابه آن وجود دارد.

انسان نمی تواند انعکاس صورت خود را در لیوان چنان بداند که گویی چهره دیگری است – که شرط دیدن عینی خود است. این دیدگاه عینی متکی بر احساس عمیق خودپرست، به عنوان موجودی اخلاقی، است که آنچه به آن می نگرد، خودش نیست.