دعانویس مرودشت فارس

دعانویس مرودشت فارس اما حالا که درد تموم شده، آماده‌ی هر نوع حماقتی هستم. ویولت به جایی رسیده بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود که محکم و سفت خودش را جمع کرده بود، در حالی که هنوز با یک دستش دستم را گرفته بود و با دست دیگرش فکم را صاف می‌موثرترین طلسم و دعا کرد، در حالی که دوباره برایم تعریف می‌کرد که درد فقط یک وقتی از بالای شانه‌اش نگاه می‌کنم و سدی را می‌بینم که در آغوش دکتر تودل شناور انواع دعا است.

دعا و آیا سادی دلش برای تابلوی گوشه‌ی ما تنگ شده؟ به هیچ وجه! ابروهایش بالا می‌رود و دهانش باز می‌شود. این اولین نشانه است. بعد لب‌هایش محکم بسته می‌شوند و چشمانش تنگ می‌شوند و قبل از اینکه بتوانید سه بشمارید، تودل را طوری رها می‌کند که انگار یک سیب‌زمینی داغ است و برای گوشه‌ی دنج صف می‌کشد. خانم لی در حالی که اوضاع را پیش‌بینی می‌کرد و به آسمان نگاه می‌کرد، گفت: «چرا! شام تمام انجام جادو و دعا انجام جادو و دعا شد؟ اوه، و دکتر تودل هم بهترین دعا نویس بهترین دعا نویس هست!» و با عجله رفت و خانواده مک‌کیب را برای تجدید دیدار تنها گذاشت.

دعانویس مرودشت فارس

سادی با نگاه نافذش به من می‌گوید: «خب، من که هرگز!» و می‌گوید، او با این سه کلمه، کلی احساسات را بیان می‌کند. «من هم همینطور.» من می‌گویم. «در هر صورت، نه خیلی اوقات. اما شانس، شانس است.» با چشمانی که برق می‌زد گفت: «امیدوارم مزاحم نشده باشم؟» «هیچ حرفی در کار نیست،» من می‌گویم. او می‌گوید: «صحنه‌ی خیلی تأثیرگذاری بود! خیلی!» «چطوره؟» گفتم «دختر خوبی هستی، ویولت.» «ویولت! هومف!» او می‌گوید. «هیچ محاسبه‌ای برای مزه‌ها وجود ندارد!» «دقیقاً همون چیزی که وقتی دیدمت داشتم بهش فکر می‌کردم» ۲۲۴با کلاچ قفل زمانی روی بال جنوبی آن دکتر عجیب و غریب،» این را من می‌گویم.

او می‌گوید: «دکتر تودل داشت نظریه‌های شگفت‌انگیز خوددرمانی‌اش را برایم توضیح می‌داد.» «و ویولت عزیزم،» من گفتم، «داشت یه عالمه جوانه رو توی دستگاه خودکار درمان دندان درد بهم تزریق می‌کرد.» «اوه، واقعاً!» سدی می‌گوید. «نوازش گونه‌ات هم جزوش بود؟» «امیدوارم.» گفتم. «ها!» او می‌گوید. «فکر کنم جواب داده؟» «مثل یه طلسم.» می‌گم. «الان تنها چیزی که اذیتم می‌کنه اینه که چطور می‌تونم یه درد دیگه رو از زیر خاک بیرون بکشم.» با عصبانیت گفت: «می‌تونی از ویولت عزیزت بخوای ببینه برای اون نقطه ضعف توی سرت چیکار می‌تونه بکنه! فقط دفعه‌ی بعد لطفاً از جلوی چشمت دورش کن.» «خب، به این موضوع رسیدگی می‌کنیم، باشه.» گفتم. «این که یه زن چشم سبز درست موقع جالب شدن ماجرا وارد ماجرا بشه، خیلی خطرناکه!» و اینجا بود که زیادی قضیه رو لو دادم. «کوتوله نشو، کوچولو!» سَیدی گفت و ناگهان خنده‌اش را فرو خورد و موهایم را با هر دو دستش بالا داد.

این روشی است که او برای فرار از یک گوشه استفاده می‌کند، و قبل از اینکه مطمئن شوم هنوز غر می‌زند یا فقط می‌خواهد ادامه بدهد، از آنجا پرید. تا آن موقع اشتهایم برگشته بود؛ بنابراین پیشخدمت را بلند کردم و از او خواستم یک غذای تک نفره برایم آماده کند. و وقتی به سمت جمعیت برگشتم ۲۲۵دوباره می‌بینم که تودل در مرکز صحنه قرار دارد و تمام توجه‌ها به او معطوف شده است. همه زنان دور او جمع شده‌اند و به حرف‌هایش گوش می‌دهند، انگار که حرف‌هایش منطقی باشد. به نظر می‌رسد که او یک معامله جدید برای ترفند درمان فکری ترتیب داده است و با تمام وجود روی آن کار می‌کند. با این حال، مردان از حرف‌های او چندان هیجان‌زده به نظر نمی‌رسند.

می‌گوید: «به نظرم مزخرف و گیج‌کننده است!» «باید از ویولت بشنوی. اون ستاره‌ی توضیح این ترکیبه.» اما به نظر می‌رسد که ویولت در پس‌زمینه محو شده است. آن شب چیز بیشتری از او نمی‌بینیم و صبح روز بعد هم اثری از او نیست. البته دکتر تودل بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود. او با این جمله شروع می‌کند که چطور همیشه موقع بیدار شدن چیزی جز آب گرم و شیر نمی‌خورد؛ اما وسط ظهر عادت می‌کند حدود سه تخم مرغ تازه گذاشته شده را خام در یک لیوان شری بریزد. خانم پردی-پل می‌گوید: «چه جالب! پس باید درست بعد از صبحانه به مزرعه فرنبروک برویم و چند تا از تخم‌های لگهورن سفید دوست‌داشتنی‌شان را بگیریم.» این نوع گشت و گذار، همان گشت و گذاری بود که به من پیشنهاد شده بود.

دعانویس مرودشت فارس بنابراین دسته جمعی سوار گاری شدیم و برای خرید میوه تازه مرغ به راه افتادیم. وقتی به مزرعه رسیدیم، سرپرست از ما دعوت موثرترین طلسم و دعا کرد تا از دستگاه جوجه کشی بازدید کنیم. و البته همه‌شان می‌خواهند جوجه‌های کوچولوی عزیز و غیره را ببینند. همه به جز من. من می‌مانم و با کالسکه‌چی چانه می‌زنم در حالی که او اسب‌ها را در اطراف مسیر پیاده‌روی می‌گرداند. حدود نیم ساعت دیگر آنها برمی‌گردند، تودل در جلو، در حالی که یک کیسه کاغذی پر از تخم‌مرغ گرم را با خود حمل می‌کند. او منتظر بقیه نمی‌ماند، بلکه به سمت درشکه می‌رود و روی یکی از صندلی‌های کناری که من را نشان می‌دهد، می‌نشیند. داشتیم برمی‌گشتیم تا برای خانم‌ها به سمت بلوک برگردیم که یک اسب زرد کیودل از گوشه خیابان به دنبال یک گربه دوید. آن اسب‌های ترسو منتظر چنین بهانه‌ای بودند و قبل از اینکه آقای راننده بتواند لبه جدول را محکم روی آنها قرار دهد، یک چرخش سریع انجام دادند.

چرخ‌ها را تنگ کردند و ما را روی چمن خیس، به تمیزی هر چیزی که تا به حال دیده‌اید، برگرداندند. چون من در پایین‌ترین قسمت زمین هستم، اول به زمین می‌خورم؛ اما قبل از اینکه بتوانم خودم را جمع و جور کنم، تودل روی زمین می‌افتد و آنقدر ناگهانی وزنه صد و نود پوندی‌اش را فرود می‌آورد که نفسم بند می‌آید. در حین پایین آمدن، او واژگون شده انواع دعا است، بنابراین شانه‌اش به سینه‌ام چسبیده و قسمت سنگین بدنش روی پایم است. البته، زن‌ها جیغ می‌کشیدند و اسب‌ها بعضی‌ها را تکه‌تکه کردند؛ اما کالسکه‌چی خیلی زود روی پاهایش فرود آمد و سرشان را گرفت، بنابراین هیچ‌کدام از ما کشیده نشدیم.