طلسم رفع

طلسم رفع : برپایی معبد برای شروع انجام می شود و به دنبال آن مراسم ماه نو یا ماه کامل در صورت لزوم انجام می شود. زنگ سه بار توسط عضوی که به عنوان “احضار” تعیین شده است به صدا در می آید.

طلسم احضار کننده می گوید: «عجله کن! عجله! زمانی برای انتظار نیست! ما به سبت رفتیم، پس دیر نکنید!» سپس کشیش یا کاهن می گوید: “به سبت!”

طلسم رفع

طلسم رفع : همه اعضای عهد از این روش پیروی می کنند و می گویند: “به سبت!” اعضای عهد در جهت عقربه‌های ساعت در اطراف دایره حرکت می‌کنند و کشیش و کاهن در راس آن‌ها هستند و طبق ترجیحات فردی می‌رقصند یا راه می‌روند.

باز هم، سازهای کوچک برای ضرب مناسب هستند، مانند تنبور یا طبل. اعضا ممکن است هر چند بار که بخواهند در اطراف دایره حلقه بزنند، قبل از اینکه بالاخره بیایند و آواز و رقص را متوقف کنند.

سپس کشیش می گوید: “خداوند به پایان سفر خود رسیده است.” کشیش می گوید: “بانو پای خود را در مسیر می گذارد.” سپس یک موتیف فصلی اجرا می شود، مانند شروع یکی از فصل های پرورش حیوانات، بازگشت پیروزمندانه الهه از دنیای بین زندگی، یا حتی رقصی در اطراف میپل.

سپس زنگ هفت بار نواخته می شود. یکی از اعضای می‌گوید: «دروازه‌ها به جلو و عقب می‌چرخند و همه آزادانه می‌توانند از آن عبور کنند. پروردگار ما به پایان سفر خود رسیده است تا بانویی را که در انتظار اوست، با گرمی و آرامش بیابد.

این زمان برای شادی و زمانی برای به اشتراک گذاشتن است. غنای خاک بذر را می پذیرد; و اکنون زمانی است که دانه ها باید ریخته شوند. با هم بودن شادی می آورد و فراوانی زمین را پر می کند. بیایید کاشت فراوانی را جشن بگیریم.

همه اعضای عهد می گویند: “همانطور که الهه تابستان رو به نور می شود.” کشیش می گوید: “سلام و خداحافظ!” همه اعضای عهد تکرار می کنند، “سلام و خداحافظ!” کشیش و کاهن به رهبری اعضای پیمان در یک رقص در اطراف دایره که به سمت میپل منتهی می شود، ادامه می دهند.

هر یک از اعضای عهد باید یک روبان بردارند و با روبان در اطراف میپل برقصند و در حالی که دور آن می رقصند، روبان ها را در هم می پیچند. این رقص و درهم تنیدگی تا زمانی ادامه می یابد که همه روبان ها بسته شود و نماد پیوند زن و مرد – یعنی به هم پیوستن همه چیز باشد.

خواندن یا آواز خواندن در حین رقص مناسب است و ممکن است آهنگ های مناسب در کتاب های باغبان یافت شود. در اینجا نسخه ای از شعر رودیارد کیپلینگ، اثر جرالد گاردنر است: اوه، به کشیشان هنر ما نگویید زیرا آنها آن را گناه می نامند.

اما ما تمام شب را در جنگل خواهیم بود. تابستانی که در آن جا خوش می کنیم. اکنون خورشید از جنوب با بلوط و خاکستر و خار طلوع کرده است.» کشیش و کاهن به جایگاه خود در محراب باز می گردند. کشیش سرش را خم می کند و سینه هایش را با دستانش روی هم می زند.

سپس کشیش تاج را از محراب می گیرد و آن را بالای سر کاهن می گیرد. می فرماید: «پروردگار ما با آن بانو در کنار خود، ما را از ظلمت به سوی نور رساند. این یک سفر طولانی بود که چندان آسان نبود.

طلسم رفع : با این حال، خدایان قدرت نشان دادند و از طریق آنها، همه ما رشد و شکوفایی کردیم. حالا هر دو ادامه بدهند اکنون بانو، با پروردگارش در کنارش، در مسیر حرکت کند و نور را بگستراند و تاریکی را بیرون کند.»

کاهن در حالی که پاهایش به سمت بالا و دست هایش به سمت آسمان دراز شده است می ایستد. سپس کشیش تاج را روی سر کاهن می‌اندازد. هنگامی که او تاج گذاری می کند، یکی از اعضای پیمان آتش را در دیگ روشن می کند. عضو پیمان می گوید: «اکنون بانوی ما در میان ماست. خانم صحبت کن که ما فرزندان تو هستیم.»

سپس کاهن بازوهای خود را به زمین می‌اندازد و آن‌ها را به‌طور گسترده روی اعضای عهد باز می‌کند. او می‌گوید: «من او هستم که چرخ را می‌چرخانم، زندگی تازه‌ای را به جهان می‌آورم و به کسانی که در مسیر می‌گذرند اشاره می‌کنم. در خنکای نسیم آه هایم را می شنوی. دلم در تند باد است.

وقتی تشنه ای، بگذار اشک های من مثل باران ملایم بر تو ببارد. وقتی خسته شدی درنگ کن تا روی زمینی که سینه من است آرام بگیری. به تو گرما و آسایش می دهم و در ازای آن چیزی نمی خواهم مگر اینکه همه چیز را مانند خود دوست داری.

بدانید که عشق جرقه زندگی است. همیشه آنجاست؛ همیشه با تو اگر ببینی با این حال، شما به دنبال دور نیستید، زیرا عشق جرقه درونی است. نوری که بدون سوسو می سوزد.

کهربا در درون می درخشد. عشق آغاز و پایان همه چیز است… و من عشق هستم. کشیش و کشیش می بوسند. هر یک از اعضای عهد باید یک به یک در اطراف دایره حرکت کنند تا کاهن را ببوسند و همچنین در قربانگاه هدایایی بگذارند.

طلسم رفع : هنگامی که همه اعضا به موقعیت خود بازگشتند، کشیش و کاهن دست به دست هم می دهند و به رقص در اطراف دایره به صورت مجرد یا زوج ادامه می دهند. وقتی اعضا به دیگ آتش نزدیک می شوند، باید از روی آن بپرند. بعد از چند بار متوقف می شوند.