طلسم بیقراری

طلسم بیقراری : در نهایت، به اودیسه رویایی از قهرمانانی که فرزندان خدایان بودند داده شد. هراکلس آخرین نفر بود. اودیسه درنگ کرد تا تعداد بیشتری از مردگان قهرمان را ببیند، اما پس از آن با هزاران روح فریاد زده غرق شد.

طلسم اعتقاد بر این بود که پرسفونه با فرستادن یک گورگون، یک ماده شنیع با موهایی ساخته شده از مارهای سمی که نگاهش انسان‌ها را به سنگ تبدیل می‌کرد، نکرومانس‌هایی را که برای مدت طولانی در آنجا ماندند، تعقیب کرد.

طلسم بیقراری

طلسم بیقراری : مدوسای مخوف چنین موجودی بود. اودیسه می ترسید که یک گورگون از ارواح جیغ و فریاد دور نباشد و به همین دلیل به سرعت افرادش را به کشتی بازگرداند. ۱۶ در تمام مراسم نکرومانسی خون به سایه ها داده نمی شد.

اوگدن استفاده از لیبای شیرین را برای برانگیختن ارواح مردگان در ایرانیان آیسخولوس توصیف می کند. آتوسا، بیوه داریوش پادشاه و مادر خشایارشا، جانشین، از روح شوهرش در خواب ناراحت شد. او و شورای بزرگان ایرانی روح او را برای نبوت برانگیختند.

آتوسا برای تسکین روح شوهرش، شیر سفید، نوشیدنی خوب، از یک گاو بدون ژله، ترشحات زنبور گل‌آور، عسل درخشان، نذری آب از چشمه‌ای بکر، و نوشیدنی غیرمخلوط از مادرش به او تقدیم کرد. در مزرعه، این ترمیمی از یک تاک باستانی.

میوه‌های معطر درخت زیتون روشن که همیشه در برگ‌ها می‌چرخد، همین‌جا نیز گلدسته‌های بافته شده از گل‌ها هستند، فرزندان زمینی که همه چیز را به دوش می‌کشد.

اما ای دوستان من در حمایت از این لیبیات برای مردگان پایین سرود بخوانید و دیو داریوش را صدا بزنید، در حالی که من این افتخارات را برای خدایان پایین به زمین تشنه می ریزم.

شبح داریوش ظاهر شد و رسما – و به دقت – پیش بینی کرد که لشکرکشی خزرس علیه یونان درهم شکسته خواهد شد. یونانیان معتقد بودند که ارواح ناآرام نامزدهای مؤثری برای نکرومانسی هستند.

قربانیان قتل‌ها، خودکشی‌ها، حوادث تلخ و جنگ‌ها در مرگ خود ناراضی بودند و احتمالاً در آخرت نیز ناخشنود هستند. چنین ارواح تشنه توجه هستند و به سرعت پاسخ می دهند.

یونانیان همچنین میدان‌های جنگ و مقبره‌ها را برای نکرومانسی ترجیح می‌دادند، زیرا معتقد بودند که ارواح در اطراف محل دفن‌شان وجود دارد. گفته می‌شود که میدان‌های نبرد مملو از مردگان خشمگین است.

برخی فقط به طور جزئی و نه به‌درستی دفن شده‌اند، و برخی با بی‌احترامی در گودال‌های جمعی پرتاب می‌شوند یا اصلاً دفن نشده‌اند.

این امر به داستان‌های نکرومانسرهای رومی نیز کشیده شد. جادوگر اریکتو، که بعداً به او اشاره می‌کنم، در میدان‌های جنگ سرگردان بود و به دنبال اجساد تازه برای زنده‌کردن بود.

میدان‌های جنگ به شدت تسخیر شده‌اند و ارواح سربازان کشته شده همچنان در حال مبارزه هستند و راکتی وحشتناک می‌سازند. ارتش ها و سربازان طیفی در چنین مکان هایی ظاهر می شوند تا پیشگویی کنند یا آخرین نبرد خود را بازسازی کنند.

یونانی ها از آیین های نکرومانتیک خود برای احضار ارواح از میدان های جنگ و مقبره ها استفاده می کردند. اجساد و استخوان ها ضروری نبود، زیرا حتی خاکستر سوزانده شده می تواند ارواح را به ارمغان بیاورد، و در پاسخ های نبوی آنها جغجغه و ناله کند.

طلسم بیقراری : هنگامی که در مراسم احضار می شوند، ارواح مردگان در رؤیاها و اغلب در رویاها ظاهر می شوند. محراب تشییع جنازه آمیاس، کشیش یک فرقه اسرارآمیز در تیاتیرا (آسیای صغیر) در قرن دوم میلاد، این کتیبه را دارد: «اگر کسی می‌خواهد حقیقت را از من بیاموزد، بگذار آنچه را که می‌خواهد در دعایی در این مکان بگذارد.

مذبح را در شب یا روز با رؤیایی به دست خواهد آورد.» ۱۸ رؤیای شب به معنای آمدن روح در خواب است. برای احضار رویاهای مردگان، نکرومنسرها گاهی پس از انجام مراسم خود در قبرها یا بالای مقبره ها می خوابیدند.

در حالی که در یونان باستان فال‌گیری با نکرومانس یک عمل قابل قبول بود، ممکن است قوانین و ممنوعیت‌هایی برای احضار مردگان برای نفرین و طلسم‌های الزام آور وجود داشته باشد.

برجستگی پیشوایان یونانی بین قرن سوم و اول پیش از میلاد کاهش یافت، تا حدی به این دلیل که کشور از اثرات جنگ مداوم رنج می برد. ۱۹ رومیان که برجستگی پیدا کردند.

نظرات متفاوتی در مورد مردگان داشتند و به دنبال آن مسیحیان، که به دنبال بستن همه مکان های عبادتگاه یا تبدیل آنها به زیارتگاه هایی بودند که به قدیسان و فرشتگان اختصاص یافته بود.

رومی نکرومانسی رومی ها مردگان را خطرناک می دانستند و نسبت به یونانیان دیدگاه منفی تری نسبت به نکرومانس داشتند. برای بسیاری از رومی‌ها، مرده‌ها برای لعن و نفرین کردن به زنده‌ها مفید بودند، اما اگر از قبر فرار می‌کردند، همان مرده‌ها احتمالاً به شکل‌های هیولایی، زنده‌ها را به وحشت می‌اندازند.

در طول روزهای جمهوری روم، نکرومانسی تحت ممنوعیت اعمال جادو و جادوگری به طور کلی قرار می گرفت. روایت‌های رومی درباره‌ی نکرومانسی وحشتناک بود، و حتی فاقد لطف خشن روایت‌های یونانی بود. رومیان معتقد بودند که نکرومانسی قلمرو جادوگران هولناکی است که عملاً در مناسک فاسد خود حیوانی بودند.

لوکان شاعر در فارسالیا توصیفی هولناک از نکرومانسی که توسط جادوگر تسالیایی اریکتو انجام شده است. ۲۰ نکرومانسی اریکتو رؤیایی در رویا یا آینه نیست، بلکه زنده‌سازی مجدد یک جسد تازه است، و داستان او بر بسیاری از تصاویر وحشتناکی که امروزه در ایده‌های نکرومانسی یافت می‌شود، تأثیر می‌گذارد.

احیای جسد یکی از قوی‌ترین اشکال نکرومانسی است. برای موفقیت، جسد را با خون تغذیه می‌کردند و روی پاهایش ایستاده بودند تا نمادی از رستاخیز قریب‌الوقوع آن باشد.

گیاهان روی قفسه سینه و سر قرار داده شد تا تنفس را بطور جادویی از سر بگیرد. جسد را نیز می‌توان با خون خود قاتل مسح کرد. مرد مرده سپس افسون های قدرتمندی را به زبان آورد تا به روح مرده دستور دهد تا دوباره وارد بدنش شود.

طلسم بیقراری : اگر شبح پاسخی نمی داد، مرد مرده او را با شکنجه های ناگفته در عالم اموات تهدید می کرد.