دعانویس زاغه

دعانویس زاغه همچنین زیورآلاتی که در اطراف مکان پراکنده شده‌اند،۲۴۲پایه‌های مبلمان، چراغ‌های آویز و تابوره‌ها، همه از طلا بودند، و من هرگز نظیری از کار نفیس یا طراحی بی‌نظیر آنها ندیده‌ام. نقش و نگار هر برگ از آلاچیق طلایی دقیقاً از خود طبیعت تقلید می‌موثرترین طلسم و دعا کرد، رگه‌ها و ساقه‌ها چنان بی‌نقص بودند که انسان را شگفت‌زده می‌کردند. در این کار نه تنها مقدار زیادی طلای خالص به کار رفته بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود، بلکه باید سال‌ها برای اجرای آن وقت صرف شده باشد. ایلالا به محض اینکه از حیرت نگاه اولش بیرون آمد، با لحنی شوکه فریاد زد: «اوه، تچارن! تو قانون را زیر پا گذاشتی!» تیرساز با آرامش پاسخ داد: «درست انواع دعا است.» «چرا این کار را کردی؟» او پرسید.

دعا او با چشمانی پر از عشق به آلاچیق طلایی نگاه کرد و گفت: «فلز زرد بسیار زیباست؛ و نرم است و به راحتی می‌توان آن را به شکل‌های زیبا درآورد. سال‌ها پیش، وقتی شروع به جمع‌آوری فلز برای تیرها و نیزه‌هایم کردم، در کوه‌هایمان مقدار زیادی طلای ممنوعه پیدا کردم و فریاد زد که آن را بردار و دوست داشته باش، و من نتوانستم مقاومت کنم. بنابراین آن را به اینجا آوردم، جایی که هیچ مرد سفیدپوستی هرگز نمی‌توانست آن را ببیند و حتی شما هم نمی‌توانید آن را ببینید.»۲۴۳احتمال داشت پدرم بیاید و مرا به جرمم متهم کند. شاهدخت من، تو و دوستانتان اولین کسانی هستید که از راز من مطلع می‌شوید و این راز در امان است، زیرا خودتان قانون را زیر پا گذاشته‌اید و از پادشاه سرپیچی کرده‌اید.

دعانویس زاغه

ایلاله پرسید: «از چه نظر؟» «در جستجوی سنگریزه‌هایی که از مردم ما دریغ شده، و در دوستی با سفیدپوستانی که قرن‌هاست توسط ما محکوم شده‌اند.» او لحظه‌ای سکوت کرد. سپس با شجاعت گفت: «تچارن، چنین قوانینی ناعادلانه هستند. من آنها را خواهم شکست زیرا آنها قوانین پدرم هستند و نه قوانین خودم. وقتی به حکومت بر مردمم برسم، قوانین دیگری وضع خواهم کرد که منطقی‌تر باشند – و سپس تو را به خاطر کارهای طلایی‌ات خواهم بخشید.» مویت فریاد زد: «ای ایلالا! چطور می‌توانی بر این سرخپوستان حکومت کنی در حالی که قول داده‌ای با من بیایی و ملکه‌ی من باشی؟» دستش را روی چشمانش کشید، انگار که گیج شده باشد.

و سپس لبخند شیرینی به صورت معشوقش زد. او گفت: «چقدر فراموش کردن آسان است، وقتی آدم همیشه به یک زندگی خاص عادت کرده باشد.»۲۴۴من با تو خواهم آمد، و هرگز بر قوم خود حکومت نخواهم کرد. کوتوله با اشتیاق اعلام کرد: «شاهزاده خانم، اشتباه می‌کنی. سرزمین سفیدپوستان برای تو چه اهمیتی دارد؟ تو واقعاً بر ما حکومت خواهی کرد، و آن هم در مدت کوتاهی!» او گفت: «نه، دوست من، خانه‌ای که جابه‌جا می‌شود مرا با رئیس سفیدپوستم می‌برد و در سرزمینی جدید به او کمک می‌کنم تا بر مردم خودش حکومت کند.» تیرساز با نگاهی رؤیایی و پیشگویانه به چهره چروکیده‌اش، به او نگریست.

او گفت: «انسان کم می‌داند، اما مار خرد بسیار می‌داند. در جنگل من، مار ساکن است و اسرار روزهای آینده را به من گفته است. به زودی تو ملکه‌ی تِکلاس خواهی انجام جادو و دعا شد و رئیس سفیدپوستان چیزی جز برده‌ی تو نخواهد بود. من تو را می‌بینم که همانطور که قول داده‌ای، عاقلانه و با عدالت حکومت می‌کنی، اما همچنان به سنت‌های نژاد خود پایبندی. تو هرگز سرزمین سن بلاس را ترک نخواهی کرد، ایلالای من.» او با شور و شوق خندید. او پرسید: «پس تو یک پیشگو هستی، دختر عموی من؟» ۲۴۵کوتوله، انگار که ناگهان از خواب بیدار شده باشد، از جا پرید و چشمانش دیگر آن نگاه متفکرانه را نداشتند. او گفت: «گاهی اوقات این رؤیا به سراغم می‌آید.

اما همیشه حقیقت را می‌بینم.» دانکن مویت این گفتگو را که به زبان مادری انجام شده بود، نفهمید. او با تحسین یک استادکار ماهر، مشغول بررسی آثار زیبای زرگر هندی بود. اما حالا نگاه‌های نگران ما و نگاه‌های معنی‌دار ناکس و بریونیا توجه او را جلب کرد و برگشت تا توضیحی بخواهد. شاهزاده خانم از موضوع طفره رفت و به آرامی گفت که کوتوله سعی داشته خودش را به خاطر زیر پا گذاشتن قانون و استفاده از طلای ممنوعه در تزئیناتش تبرئه کند. من رو به تچارن کردم و دوباره پرسیدم: «سنگریزه‌ها را به ما نشان بده.» فوراً سبدی بافته شده از نی را از زیر نیمکتی بیرون کشید و محتویات آن را روی میز بزرگ ریخت. توده‌ای از سنگ نمایان شد که ظاهر آن در ابتدا مرا ناامید کرد.

آنها اشکال و اندازه‌های مختلفی داشتند.۲۴۶اندازه‌ها و سطوحی شبیه شیشه مات داشتند. در تاریکی نیمه‌تاریک آلاچیق و در میان تزئینات طلایی درخشان آن، «سنگریزه‌ها» به اندازه کافی جالب به نظر نمی‌رسیدند. اما مویت با فریادهای شگفتی به سمت گنج حمله کرد و مشتاقانه آنها را بررسی کرد. یا آلمانی یا سازنده تیر، برخی از آنها را در جاهایی تراشیده بودند و سپس درخشش شفاف و درخشان الماس‌ها کاملاً نمایان انجام جادو و دعا شد.

زاغه

مخترع فریاد زد: «آنها باشکوه هستند! من هرگز جواهراتی به این خلوص رنگ یا به این اندازه قابل توجه و شکل بی‌نقص ندیده‌ام.» آنها را از نظر ذهنی با سنگ‌هایی که در طومار پوست درختی که از جیب مرده برداشته بودم پیدا کرده بودم.

مقایسه کردم و به این نتیجه رسیدم که اینها به هیچ وجه از سنگ‌های دیگر بدتر نیستند. کوتوله یک کابینت طلایی را باز موثرترین طلسم و دعا کرد و سه الماس دیگر برای ما آورد. این الماس‌ها به صورت چندوجهی برش خورده و صیقل داده شده بودند و به طرز شگفت‌آوری درخشان بودند. مطمئنم که تچارن هرگز روش معمول برش الماس را ندیده بود و شاید از احترامی که ملت‌های متمدن برای این سنگریزه‌های باشکوه کربن خالص قائل بودند. چیزی نمی‌دانست.

بنابراین قابل توجه است که او به طور شهودی تنها وسیله برای نمایش زیبایی کامل سنگ‌ها را پیدا کرده بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود. «الماس‌ها! اونا خیلی باشکوهن!» ۲۴۷شاهزاده خانم پرسید: «دختر عمو، اینها را به من می‌دهی؟» در جواب، همه را داخل سبد ریخت و آن را در دستان او گذاشت. او برگشت و با لبخندی رضایتمندانه، گنج را به مویت داد. با آهی از سر آسودگی گفتم: «بالاخره به هدف ماجراجویی‌مان رسیدیم.» دانکن گفت: «بالاخره، من پول کافی برای ثبت اختراعاتم و ارائه دستگاه با تمام کمالش به جهانیان را دارم!» بری با لحنی جدی گفت: «اما سم مارس، ما باید از اینجا بریم.» «درسته.» جواب دادم. «و امیدوارم حالا که دیگر دلیلی برای ماندن نداریم.

دعانویس زاغه در عبور از خطوط دشمنانمان مشکل چندانی نداشته باشیم.» ما بخشی از ماجراجویی‌هایمان را برای تیرساز تعریف کردیم و به او گفتیم که چطور به نظر می‌رسید نالیگ-ناد مصمم انواع دعا است ما را نابود کند.