دعانویس مجرب در کرمان

دعانویس مجرب در کرمان من آنها را از طریق یک آژانس تئاتری قابل اعتماد استخدام کردم.» «خب؟» من می‌گویم. «تو آسایشگاه را به گند کشیدی؟ توت‌واتر، حرفم را پس می‌گیرم. تو در کلاس دیگری هستی و بعد از این برای هر ورودی که بخواهی انتخاب کنی، از تو حمایت می‌کنم.» ۲۶۲ فصل هفدهم چگونه هرمی آن را سر جایش گذاشت تو از شانس چی می‌دونی، ها؟ یه زمانی بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود که خیلی به چیزهایی مثل شبدر چهاربرگ، لمس گوژپشت، نردبان‌های طفره رفتن و دعا کردن بعد از اینکه زیر اشعه ایکس گیر افتادم، اعتماد داشتم.

دعا اما هرچی بیشتر بازی رو تماشا می‌کنم، کمتر به قضیه شانس به عنوان یه نمودار برای توضیح اینکه چرا بعضی‌ها از طبقه همکف وارد می‌شن و بعضی‌های دیگه از ناودان زغال سنگ می‌افتن پایین فکر می‌کنم. حالا به آخرین اخبار مربوط به دوران حرفه‌ای دوست قدیمی دوران دبیرستانم، اسنیک باترز، نگاه کنید. شاید یادتان نباشد قبلاً از او اسم برده‌ام. بله؟ نه؟ مهم نیست. او همان مرد جوان و ورزشکاری انواع دعا است که بارها پنجره یادبودش را پیش من گرو گذاشته است – می‌دانید، همان چراغ قلابی که می‌تواند با آن چنین شیرین‌کاری‌هایی انجام دهد.

دعانویس مجرب در کرمان

اسنیک پسر مهربونیه، خیلی مهربونه، بهش می‌گفتم، و همیشه پر از نقشه برای طفره رفتن از کار واقعیه. حدود یک سال پیش، روی یکی از این ارابه‌های گردشگری، صندلی چرخ‌دار رو گرفته بود و با یه صف طولانی از آمار آسمان‌خراش‌ها، خریدارهای بیرون از شهر و توریست‌های گندم‌زار رو تشویق می‌موثرترین طلسم و دعا کرد. ۲۶۳از طریق هر بلندگوی توی شهر. بهم میگن وقتی اسنیک چشم مصنوعیش رو به پیاده‌رو می‌دوزه و چشم سالمش رو جلوی برج متروپولیتن بالا می‌بره، مسافرهاش اونقدر گیج می‌شن که برای اینکه از واگن نیفتن، همدیگه رو می‌گیرن.

همیشه از معاشرت با اسنیک لذت می‌بردم، و اگر هزینه‌اش کمتر یا بیشتر نبود – ملاقات همیشه به معنای تماس با اوست – فکر می‌کنم بهتر از الان از برنامه‌هایش باخبر بودم. در حال حاضر، ماه‌هاست که از نعمت دیدن اسنیک لذت نمی‌برم؛ تا اینکه بعدازظهر آن روز، درست زمانی که داشتم به رفتن به خانه فکر می‌کردم، در استودیو باز انجام جادو و دعا شد و چند مرد، یکی غریبه و دیگری همین آقای باترز، وارد شدند. خب، معمولاً اسنیک آدم شیک‌پوشی است، فرقی نمی‌کند به چه کسی مدیون باشد. او هر وقت بخواهد غذا خوردن را کنار می‌گذارد، یا نقش شتر را بازی می‌کند.

یا حتی سیگارش را کنار می‌گذارد؛ اما اگر مغازه‌های مبلمان مردانه چیز جدیدی مثل جوراب‌های بنفش یا جلیقه‌های پوست تمساح به نمایش می‌گذارند، اسنیک باید اولین‌هایی را که در برادوی عرضه شده‌اند، به نمایش بگذارد. بنابراین، با دیدن او که با موهای چتری روی سرآستین‌ها، یک جفت کفش برنزه و کلاه یونیفرمش بعد از اتمام خدمت ظاهر شد، نتوانستم جلوی شوکه شدنم را بگیرم، یا از خودم بپرسم که تا وقتی او برود، چقدر دیگر در یک پنج نقطه خواهم بود. با این حال، دیدن اینکه چشم شیشه‌ای هنوز سر جایش بود و می‌دانستم که دیگر نخواهم بود، کمی خیالم راحت شد.

از من خواسته انجام جادو و دعا شد که جریمه را پس بگیرم. «سلام اسنیک!» گفتم. «خوشحالم که اومدی تو—من داشتم می‌رفتم. امیدوارم از قفل کردن گاوصندوق ناراحت نشی؟ جسارت نباشه، می‌دونی؟» او می‌گوید: «می‌تونی، شورتی؟ این دفعه خبری از بریس نیست.» «خب؟» گفتم «یه بار دیگه اون جمله‌ی آخر رو بگو، و آروم‌تر بگو تا بتونم خوب بفهمم.» او می‌گوید: «شوخی نکن. این یه کار درست و حسابیه.» «اوه!» گفتم. «خب، این که جدی به نظر می‌رسه. در این صورت، کیه… اممم… باهات اومده اینجا؟» اولش فکر کردم همین‌طور است؛ اما انگار نه به من و نه به اسنیک علاقه‌ای ندارد، مطمئن نیستم، اما چون در را باز دید، بی‌هدف وارد شد.

با لباس‌های مشکی مرتب و ساکت است؛ و اگر نگاه بی‌هدف و سرگردانش نبود، شاید حدس می‌زدید که با شخص خاصی طرف است. اسنیک با نگاهی بی‌ملاحظه از بالای شانه‌اش می‌گوید: «اوه، او! بله، معلومه که با منه. می‌خوام در موردش باهات صحبت کنم.» «خب،» من می‌گویم، «مگه نه… اممم… این یه عروسکه یا یه موجود زنده؟ اسمی داره، نه؟» اسنیک می‌گوید: «حتماً! اون هرمیه. هی تو، هرمی، با پروفسور مک‌کیب دست بده!» «سلام!» گفتم و آماده شدم که از دستش بدهم. اما انگار هرمی حال و حوصله‌ی معاشرت ندارد.

او با نگاهی منزجر به اطراف و بدون توجه به دست خوشامدگویی گفت: «اوه، زحمت بکش! نمی‌خواهم اینجا بمانم. باید خانه باشم و برای شام لباس بپوشم.» و بگو، این تقریباً همانقدر به شما ایده می‌دهد که از دیدن یک طرح اولیه، یک نقاشی رنگ روغن را درک می‌کنید. نمی‌توانم آن تکان‌های کوچک شانه که با آن همراه است را در صدایم جا بدهم، یا صدایم را طوری تنظیم کنم که مثل صدای او باشد.

این زنانه‌ترین صدایی بود که تا به حال از یک وزنه‌بردار سنگین وزن شنیده‌ام؛ یکی از این صداهای همیشگیِ «آه-فاج-لیزی- آدامسم را انداختم». و او با سینه‌ای که مثل یک کمدِ جلویِ متورمِ چوب ماهون بود! «پاش!» گفتم: «منظورت، موجود بدجنس! پس این چیه!» اسنیک می‌گوید: «اصلاً به حرف‌هایش اهمیت نده، شورتی. صبر کن! خودم درستش می‌کنم!» و با این حرف به سمت هرمی می‌رود، انگشتش را زیر بینی‌اش تکان می‌دهد و او را روی زمین می‌اندازد. اسنیک می‌گوید: «خب، هرمی، چی بهت گفتم؟ یه حبه قند توی چای‌ات – پای نه – و ساعت هشت و نیم توی اتاقت حبس شده. اوه، منظورم همینه! اینجایید که ادب داشته باشید.

می‌فهمید؟ انگشتاتون رو از روی اون کراوات بردارید! اونجا هم به دیوار تکیه ندید! ممکنه کتتون گرد و خاک بگیره. ۲۶۶لباس برای شام بپوش! مگر پانزده دقیقه منتظر نماندم که تو با موهایت ور رفتی؟ و فکر می‌کنی دوباره قرار است همه این کارها را بکنی؟ بهت که می‌گویم، لباس برای شام پوشیده‌ای! اما تا وقتی که طبق دستور عمل نکنی، چیزی گیرت نمی‌آید! می‌شنوی؟» هرمی بو می کشد: «آقا، آقا. راستش را بخواهید، این کمی عجیب‌ترین نمایشی بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود که تا به حال دیده بودم. خب، او دو تا از اسنیک را اجرا می‌موثرترین طلسم و دعا کرد، این هرمی هم همینطور، و یک جفت شانه مثل اسب کامیون دارد. دیگر هرگز با من در مورد چانه صحبت نکن! هرمی چانه کافی برای یک شخصیت از بین برنده اعتماد دارد.

دعانویس مجرب در کرمان اما به نظر می‌رسد این تمام فایده‌ای انواع دعا است که برایش دارد. «اسنیک، تو که طلسم هیپنوتیزم رو روش اجرا نمی‌کنی؟» من می‌گویم. اسنیک می‌گوید: «هیپنوتیزم که چیزی نیست! اون که آدم نیست؛ فقط یه جعبه موسیقیه!» من می‌گویم: «کدام؟» اسنیک می‌گوید: «باریتون. بگو ببینم، تا حالا صدای بونچی یا کاروسو یا هر کدوم از اون اراذل و اوباش رو شنیدی؟ نه؟ خب، پس من باید بهت بگم. به هرمی اونجا نگاه کن. یه نگاه طولانی بهش بنداز. و… هیس!