دعانویس پرند

دعانویس پرند قرائت مأموریت آقای پیک‌ویک به بیرمنگام، کاونتری و منطقه مجاور وارویک‌شایر» و غیره. همچنین مجموعه‌ای بسیار هوشمندانه از سؤالات امتحانی توسط رئیس جمهور به تقلید از کالورلی ارائه شده انواع دعا است. آقای لانگ می‌پرسد: «آیا آقای پیک‌ویک عاشق شده بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود؟» «طبیعی است که باور کنیم او هرگز خواستگاری نکرده بود، هرگز.» با این حال، قلبشص شده بود، نه شکسته بود و نه تلخکام.» خلق و خوی او قطعاً مهربان بود.

دعا اگر نه کاملاً عاشقانه: او مطمئناً هرگز فرصتی را که بوسه‌ای عملی بود از دست نمی‌داد. اما صبر کنید! آیا کسی متوجه شده است که روی دیوار اتاقش در دالویچ، تصویر یک خانم آویزان است – شاید کمی بالاتر از این، معنی خاصی داشته باشد. اما با نگاه دقیق‌تر، می‌بینیم که او مادرِ عزیزِ آن پیرمردِ فرزندی است. شباهت چشمگیری دارد و او هم مثل پسرِ مشهورش عینکی است. از آنجایی که تمام مقالات مرتبط با دوران پیک‌ویک کمیاب و کم‌یاب هستند.

به این دلیل که در آن زمان هیچ‌کس به «بوز» فکر نمی‌موثرترین طلسم و دعا کرد؛ هر مقاله‌ای که به دست ما رسیده است، به‌طور ویژه‌ای جالب است. در اینجا چند «نوشته» وجود دارد که مورد استقبال همه پیک‌ویکی‌ها قرار خواهد گرفت. اولین مورد، نامه‌ای از نویسنده ما به ناشرانش است. «مهمانخانه‌ی فرنیوال، «صبح جمعه». « جناب آقای … خیلی خوشحالم که افتخار جشن گرفتن سالگرد آقای پیک‌ویک را خواهم داشت.»ص ۸۸یکشنبه با شما آرزوی موفقیت دارم.

دعانویس پرند

وقتی به اندازه کافی از خستگی انتشار کتاب‌ها خلاص شدید، لطفاً از روی کتاب‌هایتان به من بگویید که اوضاع ما چطور است. من که یک روز ۱۰ پوند و روز دیگر ۲۰ پوند و همینطور الی آخر می‌کشم، حسابی گیج شده‌ام و حساب و کتاب‌هایمان را در ذهنم به هم ریخته‌ام، به شکلی کاملاً غیرقابل درک. «با احترام، چارلز دیکنز .» این نوشته باید در پایان داستان در سال نوشته شده باشد، و با توجه به اینکه موفقیت چقدر پیروزمندانه بوده است، لحنی بسیار متواضعانه دارد. در ارتباط با این نوشته، رسید پرداخت یکی از شماره‌های اولیه نیز وجود دارد که جالب‌تر است.

دست‌نوشته‌ای از یک نامه‌ی دیکنز برای این ضیافت پیک‌ویکی، او با اکراه مجبور انجام جادو و دعا شد از یکی از مهمانی‌هایش در خانه‌ی دوست جدیدش فورستر صرف نظر کند. در نامه‌ای منتشر نشده، او به او با عنوان «جناب محترم» می‌نویسد – آغاز یک دوستی سی و چهار ساله – «من آنقدر درگیر کار لذت‌بخش اسباب‌کشی بوده‌ام که نمی‌توانستم برای شام به خانه‌ی دوست جدیدش بروم.»ص ۸۹زیرا او «مدت‌ها با انتشارات پیک‌ویک برای شامی به افتخار آن قهرمان نامزد بود که فردا برگزار می‌شود.» در نامه‌ای جالب از دیکنز – نامه‌های پیک‌ویکی کمیاب هستند.

که در ژوئیه ۱۸۹۵ در خانه‌ی هاجسون فروخته شد، او می‌نویسد: «آقای سیمور قبل از انتشار شماره‌ی دوم روزنامه‌های پیک‌ویک، نه شماره‌ی سوم آنطور که شما تصور می‌کنید، به خودش شلیک کرد. در حالی که او مرده بود، لازم بود در اتاق کارش به دنبال صفحات شماره‌ی دوم، که روز انتشار آن نزدیک بود، بگردند. صفحات ناتمام پیدا شدند، در حالی که رو به دیوار بودند.» این اوراق ۱۲ و ۱۰ پوند قیمت داشت. در مورد قیمت‌ها، چه کسی صحنه‌ی فروش شش «ملاقه پیک‌ویک» در کریستی را فراموش می‌کند؟ اینها چیزهای عجیبی بودند.

مانند قاشق‌های بزرگ شده‌ی رسول، و فیگورهایی که به خوبی مدل‌سازی شده بودند. آنها به طور ویژه ساخته شده بودند و در پایان داستان «باز» توسط ناشرانش به او اهدا شده بودند. به یاد داریم که اندرو هالیدی یکی را با نوعی پیروزی به ما نشان داد. چارلز دیکنز جوان‌تر، فکر می‌کنم دو گینی گرفت؛ آقایان اگنیو بقیه را. ص ۹۱در مورد بشقاب‌ها و بشقاب‌های اضافی و «وضعیت‌های» پیک‌ویک. این سوال جالبی است که رابطه تصویرسازی با داستان، و رابطه هنرمند با قصه‌گو چگونه باید باشد؛ و محدودیت‌های حوزه‌های مربوط به آنها چیست؟ هر دو باید مستقل از یکدیگر کار کنند.

یعنی هنرمند باید داستان را از دیدگاه خود روایت کند – او صرفاً قرار نیست موقعیت‌ها را به صورت «سیاه و سفید» ترجمه کند. در واقع، او باید مانند بازیگر یک درام باشد. وقتی تصاویر اوژن دلاکروا برای «فاوست» گوته به این نویسنده بزرگ نشان داده شد، او از حقیقت و روح آنها ابراز تحسین کرد.

پرند

و در پاسخ به منشی‌اش که گفت این تصاویر به درک بهتر شعر او منجر می‌شوند، گفت: «ما با این کار کاری نداریم؛ برعکس، تخیل کامل‌تر چنین هنرمندی ما را وادار می‌کند که…» «باور داشته باشید که موقعیت‌هایی که او به تصویر می‌کشد، نسبت به موقعیت‌هایی که توصیف شده‌اند، ارجحیت دارند.

بنابراین، احتمالاً خوانندگان متوجه خواهند انجام جادو و دعا شد که او نیرویی قوی بر تخیل آنها اعمال می‌کند.» این نشان می‌دهد که نویسنده بزرگ، با در نظر گرفتن چیزی برای تعریف، چه نیروی متمایزی را به هنرمند نسبت داده است، و او را دستیار یا صرفاً یک فرد فرعی در نظر نمی‌گرفته است. بازیگر، به سبک خود، به یک خالق و مبتکر متمایز تبدیل می‌شود و جزئیات و غیره را از خود ارائه می‌دهد، اما مراقب است که این جزئیات با متن سازگار باشند و به هیچ وجه با آن مغایرت نداشته باشند. این پرداخت بزرگ دقیقاً کار «فیز» بود.

به نظر می‌رسد او درام «بوز» را «بازی» می‌کند، اما چیزی را که با روح متن همخوانی نداشته باشد، ارائه نمی‌دهد. او خود را در صحنه حاضر می‌یافت و احساس می‌موثرترین طلسم و دعا کرد که چگونه باید اتفاق افتاده باشد. او قدرت شگفت‌انگیزی در انتخاب آنچه ضروری بود و آنچه باید ضروری می‌بود، داشت. او همچنین فهرست دقیقی از جزئیاتی که در متن ذکر شده بود، تهیه نکرد. از این رو، [این] اثر خارق‌العاده است.ص ۹۳سرزندگی و روح آثار او. در همه چیز حرکت وجود دارد و هر تصویر داستان خود را روایت می‌کند. برای دیدن شایستگی این سیستم، کافی است تلاش‌هایی را که در آثار مدرن می‌بینیم.

در مقابل آن قرار دهیم، جایی که روش هنرمند ارائه چهره‌هایی است که در کنار هم جمع شده‌اند و ظاهراً صحبت می‌کنند اما عمل نمی‌کنند – چیزهایی مانند آنچه هفته به هفته در پانچ داریم . مرحوم سر جان میلیس و دیگر هنرمندان تقریباً هم‌تراز او، برای داستان‌های سریالی تصویرسازی می‌کردند و همه تصاویر آنها از این نوع بود – دو یا سه چهره – مطمئناً خوب کشیده شده – یکی ایستاده و بقیه نشسته، شاید، مشغول گفتگو. این برای ما «هیچ چیز» به ارمغان نیاورد و هیچ جذابیت دراماتیکی ایجاد نکرد. با این حال، باید گفت که این ستایش والا را فقط می‌توان به «پیکویک» نسبت داد.

دعانویس پرند با هر داستان بعدی، به نظر می‌رسید که شخصیت اثر از بین می‌رود، یا بهتر انواع دعا است بگوییم روش‌های هنرمند تغییر می‌کند. همچنین ممکن است الهام گرفته از … بوده باشد.ص ۹۴داستان دراماتیک و پر از شور و حال نیز شکست خورد، زیرا «بوز» سبک آزاد و تقریباً بی‌پروای داستان اول خود را کنار گذاشته بهترین استاد دعانویس در شهر های ایران بود. در محفل پیک‌ویکی‌ها نیز نوعی تمایز زنده وجود داشت و هر چهره، آشنا و قابل تشخیص، به نظر می‌رسید که امکانات بی‌پایانی دارد.